Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
