Аюп 27
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
And Job addeth to lift up his simile, and saith: —
2 «Мениң һәққимни тартивалған Тәңриниң һаяти билән, Җенимни ағритқан Һәммигә Қадирниң һәққи билән қәсәм қилимәнки,
God liveth! He turned aside my judgment, And the Mighty — He made my soul bitter.
3 Тенимдә нәпәс болсила, Тәңриниң бәргән Роһи димиғимда турсила,
For all the while my breath [is] in me, And the spirit of God in my nostrils.
4 Ләвлиримдин һәққанийсиз сөзләр чиқмайду, Тилим алдамчилиқ билән һеч шивирлимайду!
My lips do not speak perverseness, And my tongue doth not utter deceit.
5 Силәрниңкини тоғра дейиш мәндин жирақ турсун! Җеним чиққанға қәдәр дуруслуғумни өзүмдин айримаймән!
Pollution to me — if I justify you, Till I expire I turn not aside mine integrity from me.
6 Адиллиғимни чиң тутуверимән, уни қоюп бәрмәймән, Виҗданим яшиған һеч бир күнүмдә мени әйиплимисун!
On my righteousness I have laid hold, And I do not let it go, My heart doth not reproach me while I live.
7 Мениң дүшминим рәзилләргә охшаш болсун, Маңа қарши чиққанлар һәққанийсиз дәп қаралсун.
As the wicked is my enemy, And my withstander as the perverse.
8 Чүнки Тәңри иплас адәмни үзүп ташлиғанда, Униң җенини алғанда, Униң йәнә немә үмүти қалар?
For what [is] the hope of the profane, When He doth cut off? When God doth cast off his soul?
9 Балаю-апәт уни бесип чүшкәндә, Тәңри униң налә-пәрядини аңламду?
His cry doth God hear, When distress cometh on him?
10 У Һәммигә Қадирдин сөйүнәмду? У һәрдайим Тәңригә илтиҗа қилаламду?
On the Mighty doth he delight himself? Call God at all times?
11 Мән Тәңриниң қолиниң қилғанлири тоғрисида силәргә мәлумат берәй; Һәммигә Қадирда немә барлиғини йошуруп жүрмәймән.
I shew you by the hand of God, That which [is] with the Mighty I hide not.
12 Мана силәр аллибурун буларни көрүп чиқтиңлар; Силәр немишкә ашундақ пүтүнләй қуруқ хияллиқ болуп қалдиңлар?
Lo, ye — all of you — have seen, And why [is] this — ye are altogether vain?
13 Рәзил адәмләрниң Тәңри бекиткән ақивити шундақки, Зораванларниң Һәммигә Қадирдин алидиған несивиси шундақки: —
This [is] the portion of wicked man with God, And the inheritance of terrible ones From the Mighty they receive.
14 Униң балилири көпәйсә, қиличлиниш үчүнла көпийиду; Униң пәрзәнтлириниң нени йетишмәйду.
If his sons multiply — for them [is] a sword. And his offspring [are] not satisfied [with] bread.
15 Униң өзидин кейин қалған адәмлири өлүм билән беваситә дәпнә қилиниду, Буниң билән қалған тул хотунлири матәм тутмайду.
His remnant in death are buried, And his widows do not weep.
16 У күмүчләрни топа-чаңдәк жиғип догилисиму, Кийим-кечәкләрни лайдәк көп жиғсиму,
If he heap up as dust silver, And as clay prepare clothing,
17 Буларниң һәммисини тәйярлисиму, Бирақ кийимләрни һәққанийлар кийиду; Бигуналарму күмүчләрни бөлүшиду.
He prepareth — and the righteous putteth [it] on, And the silver the innocent doth apportion.
18 Униң ясиған өйи пәрваниниң ғозисидәк, Үзүмзарниң күзәтчиси өзигә салған кәпидәк бош болиду.
He hath built as a moth his house, And as a booth a watchman hath made.
19 У бай болуп йетип дәм алғини билән, Бирақ әң ахирқи қетим келидуки, Көзини ачқанда, әнди түгәштим дәйду.
Rich he lieth down, and he is not gathered, His eyes he hath opened, and he is not.
20 Вәһимиләр кәлкүндәк бешиға келиду; Кәчтә қара қуюн уни чаңгилиға алиду.
Overtake him as waters do terrors, By night stolen him away hath a whirlwind.
21 Шәриқ шамили уни учуруп кетиду; Шиддәт билән уни орнидин елип жираққа етип ташлайду.
Take him up doth an east wind, and he goeth, And it frighteneth him from his place,
22 Боран уни һеч айимай, бешиға урулиду; У униң чаңгилидин қутулуш үчүн һә дәп уруниду;
And it casteth at him, and doth not spare, From its hand he diligently fleeth.
23 Бирақ [шамал] униңға қарап чавак чалиду, Уни орнидин «уш-уш» қилип қоғливетиду».
It clappeth at him its hands, And it hisseth at him from his place.
