Аюп 20
1 Андин Нааматлиқ Зофар җававән мундақ деди: —
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 «Мени беарам қилған хияллар җавап беришкә үндәватиду, Чүнки қәлбим беарамлиқта өртәнмәктә.
«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.
3 Мән маңа һақарәт кәлтүрүп, мени әйипләйдиған сөзләрни аңлидим, Шуңа мениң роһ-зеһним мени җавап беришкә қистиди.
Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.
4 Сән шуни билмәмсәнки, Йәр йүзидә Адәм атимиз апиридә болғандин бери,
Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,
5 Рәзилләрниң ғалипә тәнтәниси қисқидур, Ипласларниң хошаллиғи бирдәмликтур.
ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?
6 Ундақ кишиниң шан-шәриви асманға йәткән болсиму, Беши булутларға тақашсиму,
Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,
7 Йәнила өзиниң поқидәк йоқап кетиду; Уни көргәнләр: «У нәдидур?» дәйду.
han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.
8 У чүштәк учуп кетиду, Қайта тапқили болмайду; Кечидики ғайипанә аламәттәк у һайдиветилиду.
Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.
9 Уни көргән көз иккинчи уни көрмәйду, Униң турған җайи уни қайта учратмайду.
Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.
10 Униң оғуллири мискинләргә шәпқәт қилишқа мәҗбурлиниду; Шуниңдәк у һәтта өз қоли билән байлиқлирини қайтуруп бериду.
Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.
11 Униң устиханлири яшлиқ мағдуриға толған болсиму, Бирақ [униң мағдури] униң билән биллә топа-чаңда йетип қалиду.
Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.
12 Гәрчә рәзиллик униң ағзида татлиқ тетиған болсиму, У уни тил астиға йошурған болсиму,
Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,
13 У уни жутқуси кәлмәй меһрини үзәлмисиму, У уни ағзида қалдурсиму,
sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,
14 Бирақ униң қарнидики тамиғи өзгирип, Кобра иланниң зәһәригә айлиниду.
so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.
15 У байлиқларни жутуветиду, бирақ уларни яндуриду; Худа уларни ашқазинидин чиқириветиду.
Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.
16 У кобра иланниң зәһәрини шорайду, Чар иланниң нәштири уни өлтүриду.
Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.
17 У қайтидин ериқ-өстәңләргә һәвәс билән қаралмайду, Бал вә сериқ май билән ақидиған дәриялардин һозурлиналмайду.
Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.
18 У еришкәнни жуталмай қайтуриду, Тиҗарәт қилған пайдисидин у һеч һозурлиналмайду.
Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.
19 Чүнки у мискинләрни езип, уларни ташливәткән; У өзи салмиған өйни егиливалған.
Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.
20 У ачкөзлүктин әсла зерикмәйду, У арзулиған нәрсилиридин һеч қайсисини сақлап қалалмайду.
Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.
21 Униңға жутувалғидәк һеч нәрсә қалмайду, Шуңа униң баяшатлиғи мәңгүлүк болмайду.
Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.
22 Униң тоққузи тәл болғанда, туюқсиз қисилчилиққа учрайду; Һәр бир езилгүчиниң қоли униңға қарши чиқиду.
I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.
23 У қосиғини тойғузиватқинида, Худа дәһшәтлик ғәзивини униңға чүшүриду; У ғизалиниватқанда [ғәзивини] униң үстигә яғдуриду.
Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.
24 У төмүр қуралдин қечип қутулсиму, Бирақ мис оқя уни санҗийду.
Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;
25 Тәккән оқ кәйнидин тартип чиқиривелгинидә, Ялтирақ оқ учи өттин чиқиривелгинидә, Вәһимиләр уни басиду.
ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.
26 Зулмәт қараңғулуқ униң байлиқлирини жутуветишкә тәйяр туриду, Инсан пүвлимигән от уни жутувалиду, Униң чедирида қелип қалғанлириниму жутуветиду.
Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.
27 Асманлар униң қәбиһлигини ашкарилайду; Йәр-зиминму униңға қарши қозғилиду.
Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.
28 Униң мал-дунияси елип кетилиду, [Худаниң] ғәзәплик күнидә кәлкүн улғийип өй-бисатини ғулитиду.
Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.
29 Худаниң рәзил адәмгә бәлгүлигән несивиси мана шундақтур, Бу Худа униңға бекиткән мирастур».
Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»
