Аюп 19
1 Аюп җававән мундақ деди: —
But Job answered and said:
2 «Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?
How long will ye vex my soul, And break me in pieces with words?
3 Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.
These ten times have ye reviled me; Without shame do ye stun me!
4 Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.
And be it, indeed, that I have erred, My error abideth with myself.
5 Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,
Since, indeed, ye magnify yourselves against me, And plead against me my reproach,
6 Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;
Know then that it is God who hath brought me low; He hath encompassed me with his net.
7 Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.
Behold, I complain of wrong, but receive no answer; I cry aloud, but obtain no justice.
8 У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.
He hath fenced up my way, so that I cannot pass, And hath set darkness in my paths.
9 У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.
He hath stripped me of my glory, And taken the crown from my head.
10 У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.
He hath destroyed me on every side, and I am gone! He hath torn up my hope like a tree.
11 Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.
He kindleth his anger against me, And counteth me as his enemy.
12 Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.
His troops advance together against me; They throw up for themselves a way to me, And encamp around my dwelling.
13 У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.
My brethren he hath put far from me, And my acquaintance are wholly estranged from me.
14 Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.
My kinsfolk have forsaken me, And my bosom friends have forgotten me.
15 Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.
The foreigners of my house, yea, my own maid-servants, regard me as a stranger; I am an alien in their eyes.
16 Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.
I call my servant, and he maketh no answer; With my own mouth do I entreat him.
17 Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.
My breath is become strange to my wife, And my prayers also to my own mother's sons.
18 Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.
Even young children despise me; When I rise up, they speak against me.
19 Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.
All my bosom friends abhor me, And they whom I loved are turned against me.
20 Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.
My bones cleave to my flesh and my skin, And I have scarcely escaped with the skin of my teeth.
21 Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.
Have pity upon me, O ye my friends! have pity upon me; For the hand of God hath smitten me!
22 Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!
Why do ye persecute me like God, And are not satisfied with my flesh?
23 Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!
O that my words were now written! O that they were marked down in a scroll!
24 Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!
That with an iron pen, and with lead, They were engraven upon the rock for ever!
25 Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!
Yet I know that my Vindicator liveth, And will hereafter stand up on the earth;
26 Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!
And though with my skin this body be wasted away, Yet without my flesh shall I see God.
27 Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!
Yea, I shall see him my friend; My eyes shall behold him, and not another: For this, my soul panteth within me.
28 Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,
Since ye say, “How may we persecute him, And find grounds of accusation against him?”
29 Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».
Be ye afraid of the sword! For malice is a crime for the sword; That ye may know that judgment cometh.
