Аюп 19
1 Аюп җававән мундақ деди: —
Then answered Job, and said,
2 «Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?
How long will ye grieve my soul, and crush me with words?
3 Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.
These ten times have ye reproached me: ye are not ashamed when ye show yourselves as strangers to me.
4 Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.
Yea, if it be indeed that I have erred, let my error remain with myself.
5 Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,
But if indeed ye wish to magnify yourselves above me, and to prove against me my disgrace:
6 Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;
Then know for certain that God hath bent me down, and hath laid his net all around me.
7 Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.
Behold, I cry out concerning the violence [done me], but I am not answered: I entreat aloud, but there is no justice.
8 У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.
My road hath he fenced up, so that I cannot pass out; and on my paths he placeth darkness.
9 У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.
My glory hath he stripped from me, and removed the crown of my head.
10 У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.
He hath pulled me down on every side, and I am going hence; and he hath rooted up like a tree my hope.
11 Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.
He hath also kindled against me his wrath, and he counteth me with himself as one of his adversaries.
12 Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.
Altogether come on his troops, and make level against me their way, and encamp round about my tent.
13 У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.
My brothers hath he removed far from me, and my acquaintance are entirely estranged from me.
14 Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.
My near of kin have withdrawn, and those befriended by me have forgotten me.
15 Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.
Ye that sojourn in my house, and my maid-servants, regard me as a stranger: an alien am I become in their eyes.
16 Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.
I call for my servant, but he will not answer, though I were to entreat him with my mouth.
17 Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.
My breath is become nauseous to my wife, and my caressing, to the children of my own body.
18 Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.
Yea, children even despise me: I rise up, but they speak against me.
19 Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.
All that have had my confidence abominate me; and those whom I have loved are turned against me.
20 Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.
To my skin and to my flesh my bones do cleave, and I must sustain myself with the gums of my teeth.
21 Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.
Spare me, spare me, O ye, my friends; for the hand of God hath touched me.
22 Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!
Why will ye persecute me as God [hath done], and will never be satisfied with my flesh?
23 Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!
Oh who would but grant, that my words might be written down! oh who would grant that they were entered in a book!
24 Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!
That they were hewn with an iron pen and [blackened with] lead for eternity in the hard rock!
25 Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!
And well I know that my redeemer liveth, and that he will remain as the last after the creatures of the dust [are passed away];
26 Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!
And after my skin is cut to pieces will this be: and then freed from my body shall I behold God;
27 Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!
Whom I shall myself behold to my happiness, and whom my eyes will see, and not as a stranger, [when even] my reins are consumed within my bosom.
28 Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,
But if ye should say, How will we pursue him? seeing the root of the matter is found in me:
29 Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».
Then have dread for yourselves of the sword; for the wrath [which ye excite] is an iniquity that bringeth the sword; in order that ye may know there is one that judgeth [in the world].
