Аюп 14
1 Анидин туғулғанларниң күнлири аздур, Палакәт униңға ярдур.
Человек бо рожден от жены малолетен и исполнь гнева:
2 У гүлдәк дунияға келип андин тозуйду, У [қуяш алдидин] сайигә охшаш қечип кетиду.
или якоже цвет процветый отпаде, отбеже же яко сень, и не постоит.
3 Бирақ Сән техи шундақ бир аҗиз болғучиға көзүңни тикип, Мени Өз алдиңға сораққа тартиватамсән?
Не и о сем ли слово сотворил еси, и сему сотворил еси внити на суд пред Тя?
4 Ким напак нәрсиләрдин пак нәрсини чиқиралайду? — һеч ким!
Кто бо чист будет от скверны? Никтоже,
5 [Инсанниң] күнлири бекитилгәндикин, Униң айлириниң сани Сениң илкиңдә болғандикин, Сән униң өтсә болмайдиған чәклирини бекиткәндикин,
аще и един день житие его на земли: изочтени же месяцы его от Тебе, на время положил еси, и не преступит.
6 Униң бир аз дәм елиши үчүн униңдин көзүңни елип қачқин, Шуниң билән мәдикардәк униңға өз күнлиридин сөйүнүш несип болсун!
Отступи от него, да умолкнет и изберет житие якоже наемник.
7 Чүнки дәрәқ кесиветилгәндин кейин, қайта өсүштин үмүт бар; Буниңлиқ билән униң юмран бихлири түгәп кәтмәйду;
Есть бо древу надежда: аще бо посечено будет, паки процветет, и леторасль его не оскудеет:
8 Униң йилтизи йәрдә қуруп кәткән болсиму, Униң көтиги топида өлүп кәткән болсиму,
аще бо состареется в земли корень его, на камени же скончается стебло его,
9 Бирақ суниң пуриғи биләнла у йәнә көкириду, Юмран от-чөптәк йеңи бихларни чиқириду.
от вони воды процветет, сотворит же жатву, якоже новосажденное.
10 Бирақ адәм болса өлиду, илаҗсиз оңда ятиду, бәрһәқ, Инсан нәпәстин қалиду, андин нәдә болиду?
Муж же умерый отиде, пад же человек, ктому несть.
11 Деңиздики сулар парға айлинип түгәп кәткәндәк, Дәриялар қағҗирап қуруп кәткәндәк,
Временем бо оскудевает море, река же опустевши изсше:
12 Охшашла адәм йетип қалсила қайтидин турмайду; Асманлар йоқимиғичә, улар ойғанмайду, уйқидин турмайду.
человек же уснув не востанет, дондеже не будет небо сошвено, и не возбудятся от сна своего.
13 Аһ, тәһтисараға мени йошуруп қойсаң еди, Ғәзивиң өтүп кәткичә мени мәхпий сақлап қойсаң еди, Мени есиңгә алидиған бир вақит-саатни маңа бекитип бәрсәң еди! (Sheol h7585)
Убо, о, дабы во аде мя сохранил еси, скрыл же мя бы еси, дондеже престанет гнев Твой, и вчиниши ми время, в неже память сотвориши ми. (Sheol h7585)
14 Адәм өлсә, қайта яшамду? Шундақ болса маңа шундақ өзгириш вақти кәлгичә, Мошу җапаға толған күнлирим өткичә, сәвир-тақәт билән күтәттим!
Аще бо умрет человек, жив будет: скончав дни жития своего, потерплю, дондеже паки буду.
15 Шундақ болса Сән мени чақирсаң, җавап берәттим; Сән Өз қолуң билән яратқиниңға үмүт-арзуюң болатти.
Посем воззовеши, аз же послушаю Тя: дел же руку Твоею не отвращайся:
16 Бирақ Сән һазир һәр бир дәссигән қәдәмлиримни санап, Гунайимни күзитиватисәнғу!
изчислил же еси начинания моя, и ничтоже Тя мимоидет от грех моих:
17 Итаәтсизлигим халтиға селинип печәтләнди, Гуналиримни дога-дога қилип сақлап қойдуң.
запечатлел же ми еси беззакония в мешце, назнаменал же еси, аще что неволею преступих.
18 Дәрвәқә тағму йимирилип йоқалғандәк, Таш өз орнидин тәвринип кәткәндәк,
Обаче и гора падающи распадется, и камень обетшает от места своего:
19 Сулар таш-шеғилларни упритип йоқатқандәк, Топанлар зиминдики топини сүпүрүп кәткәндәк, Сән адәмниң үмүтини йоқ қилисән.
камение огладиша воды, и потопиша воды взнак холмы земныя, и ожидание человеческо погубил еси.
20 Сән мәңгүгә униң үстидин ғалип келисән, Шуңа у дуниядин кетиду; униң чирайини тутулдурисән, Уни Өз йениңдин жирақ қилисән.
Отринул еси его до конца, и отиде: изменил еси ему лице и испустил еси.
21 Униң оғуллири һөрмәткә еришиду, бирақ у буни билмәйду; Улар пәс қилинсиму, Бирақ униң булардинму хәвири болмайду.
Многим же бывшым сыном его, не весть: аще же и мало их будет, не знает:
22 У [пәқәт] өз тенидики ағриғидинла азаплиниду, У көңлидә өзи үчүнла һәсрәт-надамәт чекиду.
но плоти его болеша, душа же его о себе сетова.
