< Йәшая 17 >

1 Дәмәшқ тоғрилиқ жүкләнгән вәһий: — Мана, Дәмәшқ шәһәр болуп турувәрмәй, наһайити бир дога харабилиққа айландурулиду.
ダマスコにかかはる重負の預言いはく 視よダマスコは邑のすがたをうしなひて荒墟となるべし
2 Ароәрдики шәһәрләр адәмзатсиз болуп, Қой падилириға қалдурулиду, Улар теч-аман ятиду, Уларни қорқутқидәк һеч бир адәмму көрүнмәйду.
アロエルの諸邑はすてられん獸畜のむれそこにすみてその伏やすめるをおびやかす者もなからん
3 Әфраимда болса, қорғанлиқ шәһәрләр йоқилиду, Дәмәшқниң шаһанә һоқуқи, Сурийәниң қалдуқлири йоқилиду; Улар «Исраилниң шөһрити»дәк йоқ болиду. — дәйду самави қошунларниң Сәрдари болған Пәрвәрдигар.
エフライムの城はすたりダマスコの政治はやみスリアの遺れる者はイスラエルの子輩のさかえのごとく消うせん是は萬軍のヱホバの聖言なり
4 Шу күни шундақ болидуки, Яқупниң шөһрити суслишип, Тенидики семиз әтләр сизип кетиду.
その日ヤコブの榮はおとろへその肥たる肉はやせて
5 Уларниң һали болса ормичи буғдай орғандин кейин, Йәни билиги билән жиғип орғандин кейин, Һәтта Рәфайим җилғисида адәмләр башақларни тәргәндин кейинки һаләткә охшаш, [қалғини йоқ дейәрлик болиду];
あだかも收穫人の麥をかりあつめ腕をもて穂をかりたる後のごとくレパイムの谷に穂をひろひたるあとの如くならん
6 Һалбуки, йәнә азрақ тәргидәк башақ, Зәйтун дәриғи силкингәндин кейин, Әң учида икки-үч тал мевә, Көп мевилигән шахлирида төрт-бәш тал мевә қалдурулиду, — дәйду Исраилниң Худаси болған Пәрвәрдигар.
されど橄欖樹をうつとき二つ三の核を杪にのこしあるひは四つ五をみのりおほき樹の外面のえだに遺せるが如く採のこさるるものあるべし是イスラエルの神ヱホバの聖言なり
7 — Шу күни инсан болса Яратқучисиға нәзирини тикиду, Көзи Исраилдики Муқәддәс Болғучида болиду.
その日人おのれを造れるものを仰ぎのぞみイスラエルの聖者に目をとめん
8 Улар өз қурбангаһлириға, йәни өз қоли билән ясиғанлириға, Яки бармақлири билән шәкилләндүргәнлиригә һеч қаримайду, Нә «Ашәраһ»ларға нә «күн түврүклири»гә һеч үмүт бағлимайду.
斯ておのれの手の工なる祭壇をあふぎ望まずおのれの指のつくりたるアシラの像と日の像とに目をとめじ
9 Шу күнидә униң қорғанлиқ шәһәрлири, Әслидики Исраилларниң алдида чатқаллиққа вә тақир тағларға айландурулған харабә шәһәрләрдәк, Һәммиси вәйран болуп кетиду.
その日かれが堅固なるまちまちは昔イスラエルの子輩をさけてすてさりたる森のなか嶺のうへに今のこれる荒跡のごとく荒地となるべし
10 Чүнки ниҗатиң болған Худани унтуп қалдиң, Күчүң болған «Қорам Таш Болғучи»ни әслимидиң; Шуңа сән «сәрхил» өсүмлүкләрни тикип қойғиниң билән, Вә яқа жуттики үзүм таллирини тиккиниң билән,
そは汝おのがすくひの神をわすれ己がちからとなるべき磐を心にとめざりしによるこのゆゑになんぢ美くしき植物をうゑ異やうの枝をさし
11 Уларни тиккән күнила яшартқиниң билән, Тиккән әтисила уларни чечәкләткиниң билән, Һосулиға еришкән күнидә, у пәқәт бир патман давалиғусиз қайғу-һәсрәт болиду, халас!
かつ植たる日に籬をまはし朝に芽をいださしむれども患難の日といたましき憂の日ときたりて收穫の果はとびさらん
12 Һәй! Көп хәлиқләрниң чуқан-сүрәнлири! Улар деңиз-океанларни урғутуп долқунлардәк шавқунларни көтириду, Аһ, әлләрниң қайнам-ташқинлири! Долқунланған күчлүк сулардәк улар қайнам-ташқинларни көтириду.
唉おほくの民はなりどよめけり海のなりどよめく如くかれらも鳴動めけりもろもろの國はなりひびけり、戸じ大水のなりひびくが如くかれらも鳴響けり
13 Әлләр улуқ суларниң қайнам-ташқинлиридәк долқунлинип кетиду; Бирақ У уларниң дәккисини бериши биләнла, улар жираққа бәдәр қечип кетиду. Улар тағдики от-чөпләрниң топа-топанлири шамалда жирақларға учуруветилгәндәк, Қара қуюн алдида чаң-тозаңлар қуюн болғандәк һайдиветилиду!
もろもろの國はおほくの水のなりひびくがごとく鳴響かんされど神かれらを攻たまふべしかれら遠くのがれて風にふきさらるる山のうヘの粃糠のごとくまた旋風にふきさらるる塵のごとくならん
14 Кәчтә — вәһимә! Таң сәһәрдә — йоқ бирақ! Мана бизни булап кәткәнләрниң несивиси, Биздин олҗа-ғәниймәт еливалғанларниң ақивитидур!
視よゆふぐれに恐怖ありいまだ黎明にいたらずして彼等は亡たり これ我儕をかすむる者のうくべき報われらを奪ふもののひくべき鬮なり

< Йәшая 17 >