Һошия 7
1 Мән Өз хәлқимниң асаритини бузуп ташлап, азатлиққа ериштүрәй дегәндә, Мән Исраилни сақайтай дегәндә, Әнди Әфраимниң қәбиһлиги, Самарийәниң рәзиллигиму ашкарилиниду; Чүнки улар алдамчилиқ қилиду; Оғрилар болса бөсүп кириватиду, Қарақчилар топи сиртта булаңчилиқ қиливатиду.
Кад лечим Израиља, тада се показује безакоње Јефремово и злоћа самаријска; јер чине лаж, и лупеж улази, и напољу удара чета.
2 Улар көңлидә Мениң уларниң барлиқ рәзилликлирини есимдә тутқанлиғимни ойлимайду; Һазир уларниң қилмишлири өзлирини қиставатиду; Бу ишлар көз алдимдидур.
И не говоре у срцу свом да ја памтим свако безакоње њихово; сада стоје око њих дела њихова, преда мном су.
3 Улар падишани рәзилликлири билән, Әмирләрни ялған гәплири билән хурсән қилиду;
Неваљалством својим веселе цара и лажима својим кнезове.
4 Уларниң һәммиси зинахорлар; Улар навай от салған тонурдәк; Навай хемирни жуғуруп, хемир болғичә униң отини йәнә улғайтмайду;
Сви чине прељубу; као пећ су коју ужари хлебар, који престане стражити кад замеси тесто па докле ускисне.
5 Падишасимиз [тәбрикләнгән] күнидә, әмирләр шарапниң кәйпи билән өзлирини зәипләштүрди; [Падишаһ] болса мазақ қилғучилар билән қол елишишқа интилди!
На дан цара нашег разболеше се кнезови од меха вина, и он пружи руку своју подсмевачима.
6 Чүнки улар көңлини тонурдәк қизитип сүйқәст пүкүп қойған еди; Кечичә уларниң ғәзиви чоғлинип туриду; Сәһәрдила у янған оттәк ялқунлап кетиду.
Јер на заседе своје управљају срце своје, које је као пећ; хлебар њихов спава целу ноћ, ујутру гори као пламен огњени.
7 Уларниң һәммиси тонурдәк қизиқтур, улар өз сорақчилирини йәп кетиду; Уларниң барлиқ падишалири жиқилди — Улардин һеч ким мени нида қилип чақирмайду!
Сви су као пећ угрејани и прождиру своје судије; сви цареви њихови падају, ниједан између њих не виче к мени.
8 Әфраим ят қовмлар билән арилишип кәтти; У «өрүлмигән бир қотурмач»дәктур.
Јефрем се помешао с народима; Јефрем је погача непреврнута.
9 Ят адәмләр униң күчини йәп кәтти, бирақ у һеч сәзмәйду; Бәрһәқ, [бешиниң] у йәр-бу йеридә ақ чачлар көрүниду, бирақ у һеч билмәйду;
Иностранци једу му силу, а он не зна; седе косе попадају га, а он не зна.
10 Шуниң билән Исраилниң тәкәббурлуғи өзигә қарши гува бериду; Улар Пәрвәрдигар Худасиниң йениға қайтмайду; Яки шундақ ишлар [бешиға] чүшкән болсиму, йәнила Уни издимәйду.
И поноситост Израиљева сведочи му у очи, али се не враћају ка Господу Богу свом нити Га траже уза све то.
11 Әфраим һеч әқли йоқ надан бир пахтәктәк; Мисирға қарап сайрайду, Асурийәни издәп бариду;
И Јефрем је као голуб, луд, безуман; зову Мисир, иду у Асирску.
12 Улар барғанда, уларниң үстигә торумни ташлаймән; Худди асмандики учар-қанатларни торға чүшүргәндәк уларни чүшүримән; [Бу хәвәр] уларниң җамаитигә йетиши биләнла, уларни җазалаймән.
Кад отиду, разапећу на њих мрежу своју, као птице небеске свући ћу их, караћу их како је казивано у збору њиховом.
13 Уларға вай! Чүнки улар Мәндин жирақлишип тенип кәтти! Улар һалак болсун! Чүнки улар Маңа вапасизлиқ қилди! Мән уларни қутқузуп һөрлүккә чиқирай дегәндә, Улар Мән тоғрилиқ ялған гәп қилиду!
Тешко њима, јер зађоше од мене; погибао ће им бити, јер ме изневерише; ја их искупих, а они говорише на ме лаж.
14 Улар орнида йетип налә қилғанда, Маңа көңлидә һеч нида қилмиди; Уларниң җамаәткә жиғилиши пәқәт аш вә йеңи шарап үчүндур, халас; Улар Мәндин чәтләп кәтти.
Нити ме призиваше из срца свог, него ридаше на одрима својим; жита и вина ради скупљајући се одступају од мене.
15 Бәрһәқ, Мән әсли уларни тәрбийилигәнмән, Уларниң биләклирини чиниқтуруп күчәйткүзгән едим; Бирақ улар Маңа қарши яманлиқ қәстләватиду.
Кад их карах, укрепих им мишице; али они мислише зло на ме.
16 Улар бурулди — бирақ бурулуши Һәммидин Алий Болғучиға қайтиш үчүн әмәс; Улар алдамчи бир оқяға охшаш. Уларниң әмирлири өзлириниң ғалҗиранә тил-аһанәтлири вәҗидин қиличлиниду; Бу иш Мисир зиминида уларни мәсқиригә қалдуриду.
Враћају се, али не ка Вишњем, посташе као лук лажљив; кнезови ће њихови попадати од мача с обести језика свог; то ће им бити подсмех у земљи мисирској.
