Паалийәтлири 16
1 Андин у Дәрбә вә Листра шәһәрлиригиму барди. Мана, шу йәрдә етиқатчи Йәһудий бир аялниң оғли, Тимотий исимлиқ бир мухлис бар еди. Униң атиси болса грек еди.
Тунчи Павло авиля андэ Дэрвия и Листра. Котэ жувэлас сытярно, савэс акхарэнас Тимофеё. Лэстири дэй сас иудейка и патялас андо Рай, ай дад сас греко.
2 Листра вә Коня шәһәрлиридики қериндашларниң һәммиси униң тоғрилиқ яхши гувалиқ берәтти.
Палав Тимофеё сас лащи дума лэ пхралэндэ андай форо Листра тай Икониё.
3 Павлус уни өзи билән биллә елип маңмақчи болди. Бирақ бу йәрдики Йәһудийларниң һәммиси [Тимотийниң] атисиниң грек екәнлигини билгәчкә, Павлус уни елип хәтнә қилдурди.
Павло закамля тэ лэл лэс пэса андо дром. Тай важ иудеёря, савэ жувэнас котэ, обшындя лэс, важ кода со всаворэ жанэнас, со дад Тимофеёско сас греко.
4 Улар шәһәр-йезилардин өткәч, Йерусалимдики расуллар билән ақсақаллар [ят әлләргә] бекиткән бәлгүлимиләрни уларниң риайә қилиши үчүн тапшурди.
Онэ пхирэнас андав екх форо андо авэр, пхэнэнас всаворэнди патикунэнди тэ терэн кода, со прилинэ апостолоря тай пхурэдэра андо Иерусалимо.
5 Шундақ қилип, җамаәтләр етиқатта күчәйтилип, санлириму күндин-күнгә көпәйди.
Андэ кхандиря патикунэ ашэнас майсастэ андэ патявимос, и кажно дес лэн ашэнас майбут.
6 Муқәддәс Роһ уларниң Асия өлкисидә сөз-каламни җакалишиға йол қоймиған болуп, Павлуслар әнди Фригийә вә Галатия районлиридин өтүп,
Онэ прожанас черэз Фригия тай Галатийско пхув, нэ Свэнто Духо на домукля лэн тэ роспхэнэн лав андэ Цыкни Азия.
7 Мисийә райониға кәлгәндин кейин, Битинийә өлкисигә кирмәкчи болди. Бирақ Әйсаниң Роһи уларға бундақ қилишиқиму йол қоймиди.
Кала онэ поджыле кай Мисия, стидэпэ тэ жан андэ Вифиния, нэ Духо Исусоско на домукля лэн.
8 Шуниң билән улар Мисийәдин өтүп, деңиз бойидики Троас шәһиригә чүшти.
Тунчи онэ прожыле Мисия и авиле андэ Троасо.
9 Шу күни кәчтә, Павлусқа бир ғайипанә көрүнүш көрүнүп, Македонийәлик бир киши униң алдида өрә туруп: — [Деңиздин] өтүп, Македонийәгә келип, бизгә ярдәм бәргәйсән! — дәп өтүнди.
Ай рятяса лэ Павлости сикадиля дикхимос: лэстэ авиля мануш андай Македония, вов тэрдёлас и мангэлас Павлос: — Ав андэ Македония и поможысар амэнди!
10 У бу көрүнүшни көргәндин кейин, Рәб бизни җәзмән у кишиләрниң қешиға берип, уларға хуш хәвәр җакалашқа чақирған, дегән хуласигә келип, дәрһал Македонийәгә беришқа тәйярландуқ.
Тунчи пала кадва дикхимос амэ полям, со о Дэл акхарэл амэн тэ пхэнас Радосаво Лав, и сыго гытосардямпэ тэ жас андэ Македония.
11 Биз кемигә чиқип, Троастин йолға чиқип, Самодрак арилиға қарап йол алдуқ вә әтиси [Македонийәдики] Неаполис шәһиригә йетип бардуқ.
Андав Троасо амэ плывисардям ворта андэ Самофракия, ай котар пэ авэр дес андо Неаполи.
12 У йәрдин Македонийәниң шу районидики Филиппи дегән муһим шәһиригә өттуқ. Буму Римдики бир мустәмликә шәһәр еди. Биз бу йәрдә бир нәччә күн турдуқ.
Андав Неаполи амэ жылям андэ Филипоря, римостири колония и майпхурано форо пай кодья риг Македониятири. Котэ амэ сас коискачи деса.
13 Шабат күни, [шәһәр] дәрвазисидин чиқип дәрия саһилигә бардуқ; чүнки биз у йәрдә дуа-тилавәт қилидиған бир җай бар дәп ойлидуқ; дәрвәқә шундақ болди. Биз олтирип, у йәргә жиғилған аялларға сөзләшкә башлидуқ.
Тунчи андэ суботнё дес амэ выжылям палай форостирэ удара кай и лэн. Амэ гындосардэ, со котэ сас тхан важ мангимос. Амэ бэшле и линэ тэ дас дума лэ жувлянца, савэ котэ стидэпэ.
14 Уларниң ичидә сөсүн рәхт содиси қилидиған, Тиятира шәһирилик, Худадин қорқидиған Лидя исимлиқ бир аял бар еди. Рәб униң қәлбини Павлусниң ейтқанлирини қобул қилишқа ачти.
Котэ машкар лэндэ сас екх жувли, сави тэлёлас лэ Дэвлэсти. Ла акхарэнас Лидия, вой сас андав форо Фиатира. Вой битинэлас кучютни сынё-лоли материя. Вой ашунэлас Павлос и о Рай отпхэрнадя лако води тэ прилэл, со пхэнэлас о Павло.
15 У аилисидикиләр билән чөмүлдүрүлгән болуп биздин өтүнүп: — Әгәр силәр мени [һәқиқәтән] Рәбгә етиқат қилғучи дәп билсәңләр, мениң өйүмгә берип туруңлар! — дәп чиң туруп бизни мақуллатти.
Тунчи вой и кола, савэ жувэнас андо лако чер, прилинэ болдимос, и вой акхардя амэн пэстэ черэ. — Кала тумэ бинэн ман, сар патявимастири англав Рай, тунчи авэн и пожувэн мандэ черэ, — мангэлас вой амэн и умангля.
16 Бир күни биз шу дуа қилидиған җайға кетип барғинимизда, бир дедәк бизгә йолуқти; бу қизға пал салғучи бир җин чаплишивалған еди; дедәк ғоҗайинлириға пал селиш йоли билән нурғун пайда тепип бәргән еди.
Екхвар, кала амэ жасас кав тхан, кай мангэнаспэ Дэвлэс, пав дром амэн дикхля бутярни, андэ сави сас драбатиримаско духо. Драбатиримаса вой анэлас барэ ловэ пэстирэнди хулаенди.
17 У йол бойи Павлус вә бизгә әгишип: — Бу кишиләр Һәммидин алий Худаниң қуллири, улар силәргә ниҗатлиқ бир йолини җакалайду! — дәп вақирап маңди.
Вой жалас палав Павло и пала амэндэ и цыписавэлас: — Кала мануша — бутярнэ Майбарэ Дэвлэстирэ! Онэ роспхэнэн тумэнди, сар тэ фэрисарэнпэ!
18 У уда көп күнләр шундақ вақириди. Бу иш Павлусниң қәлбини азаплап, у қизға бурулуп, җинға: — Әйса Мәсиһниң нами билән буйруймәнки, униңдин чиқ! — дейишигила, җин шуан чиқип кәтти.
Вой када терэлас кажно дес, и кала лэ Павлости вся када надохаля, вов обрисайля и пхэндя лэ духости: — Важ алав Исусоско Христоско мэ припхэнав тути: выжа андар латэ! Андэ кодья ж вряма о духо выжыля латар.
19 Дедәкниң ғоҗайинлири униңға бағлиған пул тепиш үмүтиниң йоққа чиққанлиғини көрүп, Павлус билән Силасқа қол селип, уларни базар мәйданиға сөрәп, һөкүмдарларниң алдиға елип барди.
Кала латирэ хулая полинэ, со лэндэ хасайля надия тэ затерэн ловэ, онэ хутилдэ лэ Павлос и Силас и цырдэ по форо кай рая.
20 Улар иккиләнни сорақчи әмәлдарларниң алдиға чиқирип: — Бу адәмләр Йәһудийлар болуп, шәһиримизни қалаймиқанлаштурувәтмәктә.
Онэ андэ лэн кай форостирэ рая и пхэндэ: — Кала мануша — иудеёря, и онэ ваздэн манушэн андо амаро форо.
21 Биз болсақ римлиқлармиз, улар қанунимизға хилап болған вә қобул қилишқа яки жүргүзүшкә болмайдиған қаидә-йосунларни тәрғиб қиливатиду! — дәп шикайәт қилди.
Онэ роспхэнэн кода, со амэнди, римлянонэнди, нащи ни тэ прилас, ни тэ терас.
22 Топланған халайиқму уларға һуҗум қилишқа қозғалди; сорақчи әмәлдарлар уларниң кийимлирини житип ялаңачлап, калтәк билән думбилашқа әмир чүшүрди.
Бут мануша кадя ж ваздинэпэ по Павло и Сила, и рая припхэндэ тэ злэн пай лэндэ йида и тэ марэн лэн рулянца.
23 Иккиләнни калтәк билән көп думбилиғандин кейин, уларни зинданға ташлиди вә шундақла гундипайни қаттиқ күзитишкә буйруди.
Лэн фартэ мардэ тай пхандадэ андо баруно, ай лэ халавдэсти барунэстар припхэндэ мишто тэ дикхэл пала лэндэ.
24 У буйруқни тапшурувелиш билән уларни зинданниң ичкиридики камерға солап, путлириға ишкәл салди.
Кала халавдо приля кадва припхэнимос, вов запхандадя лэн андрал андо баруно и спхангля лэнди пэрнэ каштунэ лэпунзэнца.
25 Түн йеримда, Павлус билән Силас дуа қилип, Худаға мәдһийә күйлирини ейтивататти. Башқа мәһбуслар болса қулақ селип аңлавататти.
Варикай андэ епашрят Павло и Сила мангэнаспэ Дэвлэс и дилянца лашарэнас лэ Дэвлэс, ай авэр барунаря ашунэнас лэн.
26 Туюқсиз қаттиқ йәр тәврәш йүз бәрди; зинданниң һуллириму тәвринип кәтти вә зинданниң һәммә ишиклири шуан ечилип, һәр бир мәһбусниң кишәнлириму чүшүп кәтти.
И акэ, пхув ля фартэ тэ тинолпэ, кадя со фундаменто барунэско ашыля тэ пхирэл риг ригатар. Всаворэ удара отпхэрнадэпэ, и всаворэ барунарэндэ спэле лэпунзэ пай пэрнэ.
27 Гундипай уйқидин ойғинип, зинданниң ишиклириниң очуқ турғанлиғини көрүп, мәһбуслар қечип кетипту дәп ойлап, қиличини суғуруп елип, өзини өлтүрүвалмақчи болди.
Кала халавдо барунэстар, саво дикхэлас пала лэндэ, просутяпэ тай удикхля, со всаворэ удара барунэстирэ отпхэрнадэ, вов ля мечё и камля тэ мулярэл пэс. Вов гындолас, со всаворэ барунаря нашле.
28 Лекин Павлус қаттиқ авазда: — Өзүңгә зәрәр йәткүзмә, һәммимиз бар! — дәп вақириди.
Нэ Павло фартэ зацыписайля: — На тер пэсти бида! Амэ всаворэ андо баруно!
29 Гундипай: Чирақларни кәлтүрүңлар дәп товлап ичкиригә етилип кирип, титригән һалда Павлус билән Силасниң айиғиға жиқилди.
Халавдо мангля удуд, запрастая андо баруно и даратар пэля кай пэрнэ Павлостирэ и Силастирэ.
30 Андин уларни ташқириға елип чиқип: — Қутқузулушум үчүн немә қилишим керәк? — дәп сориди.
Вов выандярдя лэн андав баруно и пушля: — Мэрнэ рая, со манди тэ терав, соб тэ фэрисавав?
31 Рәб Әйсаға етиқат қилғин, вә шундақ қилсаң, өзүң һәм аиләңдикиләрму қутқузулиду! — деди улар.
— Патя андо Рай Исусо, — пхэндэ апостолоря. — Фэрисарэсапэ ту, и всаворэ, ко жувэл андо тиро чер.
32 Шуниң билән, иккилән униңға вә униң барлиқ аилисидикиләргә Рәбниң сөз-каламини йәткүзди.
Тунчи онэ пхэндэ лав Раеско лэсти и колэнди, ко жувэлас андо лэско чер.
33 Кечә шу саатниң өзидила [гундипай] уларни башлап чиқип, ярилирини жуюп тазилиди; андин у дәрһал аилисидикиләр билән чөмүлдүрүшни қобул қилди;
Андэ кодья ж вряма рятяса о халавдо барунэско халадя лэнди помардэ тхана и сыго сас болдо, вов и всаворэ, ко жувэнас андо лэско чер.
34 иккиләнни өз өйигә башлап келип, уларниң алдиға дәстихан салди. У пүткүл аилисидикиләр билән Худаға етиқат қилғанлиқтин зор шатланди.
Тунчи вов андя лэ Павлос и Силас пэстэ черэ и тховдя важ лэнди мэсали. Всаворэ колэнца, ко жувэнас андо лэско чер, вов лошавэлас колэсти, со патяйля андо Дэл.
35 Әтиси әтигәндә, сорақчи әмәлдарлар ясавулларни зинданға әвәтип: — У иккиләнни қоюветиңлар! — дәп буйруди.
Кала авиля дес, форостирэ рая бишалдэ пэстирэ бутярнэн припхэнимаса: — Отмукэн калэн манушэн.
36 Гундипай Павлусқа бу сөзни йәткүзүп: — Сорақчи әмәлдарлар иккиңларни қоюветиш ярлиғини чүшүрди. Силәр әнди зиндандин чиқип, теч-аман йолуңларға чиқиңлар, — деди.
Халавдо барунэстар пхэндя лэ Павлости: — Рая припхэндэ тэ отмукав тумэн! Жан лэ мироса!
37 Бирақ Павлус ясавулларға: — Биз Рим пухралири болсақму, әмәлдарлар бизни сорақ қилмайла халайиқниң алдида калтәк билән думбалап, зинданға ташлиди. Әнди улар һазир бизни йошурунчә қоғлимақчиму? Яқ, бундақ қилса болмайду! Әмәлдарлар өзлири келип бизни чиқарсун! — деди.
Нэ Павло пхэндя: — Амэн бисындоско мардэ англай мануша и на дикхле пэ кода, со амэ римляноря, ай тунчи шутэ амэн андо баруно. Ай икхатар онэ камэн тэ мукэн амэн, кай нико тэ на жанэл? Нат! Мэк онэ ежэнэ авэн и выандярэн амэн катар.
38 Ясавуллар бу сөзләрни сорақчи әмәлдарларға йәткүзди. Улар иккиләнниң Рим пухраси екәнлигини аңлап қорқуп кәтти;
Тунчи бутярнэ роспхэндэ пала када лэ раенди, ай онэ здарайле, кала ашундэ, со Павло и Сила римляноря.
39 уларниң көңлини елишқа [зинданға] берип, уларни зиндандин елип чиққандин кейин, шәһәрдин чиқип кетишни қайта-қайта өтүнди.
Онэ авиле и мангле, кай лэн тэ эртисарэн. Тунчи выандярэ лэн андав баруно тай мангле, кай кола тэ ужан андав форо.
40 Иккилән зиндандин чиқиши билән Лидяниң өйигә барди; андин у йәрдә қериндашлири билән көрүшүп, уларни риғбәтләндүргәндин кейин, йолға чиқип кәтти.
Кала Павло и Сила выжыле андав баруно, онэ жыле андо чер Лидиятэ. Котэ онэ дикхлепэ лэ пхралэнца и подритярдэ лэн лавэнца. Тунчи онэ жыле.
