ज़बूर 137

1 हम बाबुल की नदियों पर बैठे, और सिय्यून को याद करके रोए।

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 वहाँ बेद के दरख़्तों पर उनके वस्त में, हम ने अपने सितारों को टाँग दिया।

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 क्यूँकि वहाँ हम को ग़ुलाम करने वालों ने हम्द गाने का हुक्म दिया, और तबाह करने वालों ने खु़शी करने का, और कहा, “सिय्यून के हम्दों में से हमको कोई हम्द सुनाओ!”

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 हम परदेस में, ख़ुदावन्द का हम्द कैसे गाएँ?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 ऐ येरूशलेम! अगर मैं तुझे भूलूँ, तो मेरा दहना हाथ अपना हुनर भूल जाए।

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 अगर मैं तुझे याद न रख्खूँ, अगर मैं येरूशलेम को, अपनी बड़ी से बड़ी ख़ुशी पर तरजीह न दूँ मेरी ज़बान मेरे तालू से चिपक जाए!

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 ऐ ख़ुदावन्द! येरूशलेम के दिन को, बनी अदोम के ख़िलाफ़ याद कर, जो कहते थे, “इसे ढा दो, इसे बुनियाद तक ढा दो!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 ऐ बाबुल की बेटी! जो हलाक होने वाली है, वह मुबारक होगा, जो तुझे उस सुलूक का, जो तूने हम से किया बदला दे।

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 वह मुबारक होगा, जो तेरे बच्चों को लेकर, चट्टान पर पटक दे!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!