< Псалми 89 >
1 Навчальна пісня Ета́на езрахе́янина. Про милості Господа буду співати пові́ки, я буду звіща́ти уста́ми своїми про вірність Твою з роду в рід!
Intellectus Ethan Ezrahitæ. Misericordias Domini in æternum cantabo; in generationem et generationem annuntiabo veritatem tuam in ore meo.
2 Бо я був сказав: „Буде наві́ки збудо́вана милість, а небо — Ти вірність Свою встановля́єш на нім“.
Quoniam dixisti: In æternum misericordia ædificabitur in cælis; præparabitur veritas tua in eis.
3 „Я склав заповіта з вибра́нцем Своїм, присягнув Я Давидові, Моєму рабо́ві:
Disposui testamentum electis meis; juravi David servo meo:
4 Встановлю́ Я наві́ки насі́ння твоє, а твій трон Я збудую на вічні віки́“! (Се́ла)
Usque in æternum præparabo semen tuum, et ædificabo in generationem et generationem sedem tuam.
5 І небо хвалитиме, Господи, чудо Твоє, також вірність Твою на зібра́нні святих,
Confitebuntur cæli mirabilia tua, Domine; etenim veritatem tuam in ecclesia sanctorum.
6 бо хто в небі поді́бний до Господа? Хто подібний до Господа серед Божих синів?
Quoniam quis in nubibus æquabitur Domino; similis erit Deo in filiis Dei?
7 Бог дуже страшни́й у зібра́нні святих, і грізни́й Він на ці́ле довкі́лля Своє!
Deus, qui glorificatur in consilio sanctorum, magnus et terribilis super omnes qui in circuitu ejus sunt.
8 Господи, Боже Саваоте, — хто си́льний, як Ти, Господи? А вірність Твоя — на довкі́ллі Твоїм!
Domine Deus virtutum, quis similis tibi? potens es, Domine, et veritas tua in circuitu tuo.
9 Ти пануєш над силою моря, коли підіймаються хви́лі, Ти їх втихоми́рюєш.
Tu dominaris potestati maris; motum autem fluctuum ejus tu mitigas.
10 Ти стиснув Рага́ва, як трупа, і сильним раме́ном Своїм розпоро́шив Своїх ворогів.
Tu humiliasti, sicut vulneratum, superbum; in brachio virtutis tuæ dispersisti inimicos tuos.
11 Твої небеса́, Твоя теж земля, вселе́нна і все, що на ній, — Ти їх заложив!
Tui sunt cæli, et tua est terra: orbem terræ, et plenitudinem ejus tu fundasti;
12 Північ та південє — Ти їх створив, Фаво́р та Хермо́н співають про Йме́ння Твоє.
aquilonem et mare tu creasti. Thabor et Hermon in nomine tuo exsultabunt:
13 Могутнє раме́но Твоє, рука Твоя си́льна, висока прави́ця Твоя!
tuum brachium cum potentia. Firmetur manus tua, et exaltetur dextera tua:
14 Справедливість та право — підста́ва престо́лу Твого, милість та правда — обличчя Твоє випере́джують!
justitia et judicium præparatio sedis tuæ: misericordia et veritas præcedent faciem tuam.
15 Блаже́нний наро́д, що знає він поклик святковий, — Господи, вони ходять у світлі обличчя Твого!
Beatus populus qui scit jubilationem: Domine, in lumine vultus tui ambulabunt,
16 Радіють вони цілий день Твоїм Іменням, і підви́щуються Твоєю справедливістю,
et in nomine tuo exsultabunt tota die, et in justitia tua exaltabuntur.
17 бо окра́са їхньої сили — то Ти, а Твоєю зичли́вістю ріг наш підно́ситься,
Quoniam gloria virtutis eorum tu es, et in beneplacito tuo exaltabitur cornu nostrum.
18 бо щит наш — Господній, а цар наш — від Святого Ізраїлевого!
Quia Domini est assumptio nostra, et sancti Israël regis nostri.
19 Тоді богобійним Своїм про мовляв Ти в об'я́вленні та говорив: „Я поклав допомогу на сильного, Я вибра́нця підніс із наро́ду:
Tunc locutus es in visione sanctis tuis, et dixisti: Posui adjutorium in potente, et exaltavi electum de plebe mea.
20 знайшов Я Давида, Свого раба, — Я його намасти́в Своєю святою оливою,
Inveni David, servum meum; oleo sancto meo unxi eum.
21 щоб із ним була си́льна рука Моя, а раме́но Моє вміцни́ло його́!
Manus enim mea auxiliabitur ei, et brachium meum confortabit eum.
22 Ворог на нього не нападе́, а син беззаконня не буде його переслі́дувати,
Nihil proficiet inimicus in eo, et filius iniquitatis non apponet nocere ei.
23 — його ворогів поб'ю́ перед обличчям його, і вда́рю його ненави́сників!
Et concidam a facie ipsius inimicos ejus, et odientes eum in fugam convertam.
24 Із ним Моя вірність та милість Моя, а Йме́нням Моїм його ріг піднесе́ться, —
Et veritas mea et misericordia mea cum ipso, et in nomine meo exaltabitur cornu ejus.
25 і Я покладу́ його ру́ку на море, і на рі́ки — прави́цю його.
Et ponam in mari manum ejus, et in fluminibus dexteram ejus.
26 Він Мене буде звати: „Отець Ти мій, Бог мій, і скеля спасі́ння мого́!“
Ipse invocabit me: Pater meus es tu, Deus meus, et susceptor salutis meæ.
27 Я вчиню́ його теж перворі́дним, найвищим над зе́мних царів.
Et ego primogenitum ponam illum, excelsum præ regibus terræ.
28 Свою милість для нього наві́ки схова́ю, і Мій заповіт йому вірний,
In æternum servabo illi misericordiam meam, et testamentum meum fidele ipsi.
29 і насіння його покладу́ Я наві́ки, а трона його — як дні неба!
Et ponam in sæculum sæculi semen ejus, et thronum ejus sicut dies cæli.
30 Коли ж його діти покинуть Зако́на Мого, і не будуть держа́тись нака́зів Моїх,
Si autem dereliquerint filii ejus legem meam, et in judiciis meis non ambulaverint;
31 коли ізнева́жать Мої постано́ви, і не бу́дуть держатись нака́зів Моїх,
si justitias meas profanaverint, et mandata mea non custodierint:
32 тоді па́лицею навіщу́ їхню прови́ну, та пора́зами — їхнє беззако́ння!
visitabo in virga iniquitates eorum, et in verberibus peccata eorum;
33 А ласки Своєї від ньо́го Я не заберу́, і не зра́джу його в Своїй вірності,
misericordiam autem meam non dispergam ab eo, neque nocebo in veritate mea,
34 не збезче́щу Свого заповіту, а що́ було з уст Моїх вийшло, того не зміню́!
neque profanabo testamentum meum: et quæ procedunt de labiis meis non faciam irrita.
35 Одне в Своїй святості Я присягнув, — не пові́м Я неправди Давидові:
Semel juravi in sancto meo, si David mentiar:
36 повік буде насі́ння його, а престол його передо Мною — як сонце,
semen ejus in æternum manebit. Et thronus ejus sicut sol in conspectu meo,
37 як місяць, він буде стояти пові́ки, і Сві́док на хмарі — правди́вий“. (Се́ла)
et sicut luna perfecta in æternum, et testis in cælo fidelis.
38 А Ти опустив та обри́див, розгнівався Ти на Свого пома́занця, —
Tu vero repulisti et despexisti; distulisti christum tuum.
39 Ти неважливим зробив запові́та Свого раба, Ти скинув на землю корону його́,
Evertisti testamentum servi tui; profanasti in terra sanctuarium ejus.
40 всю горо́жу його полама́в, тверди́ні його оберну́в на руїну!
Destruxisti omnes sepes ejus; posuisti firmamentum ejus formidinem.
41 Всі грабують його, хто прохо́дить дорогою, — він став для сусідів своїх посміхо́вищем.
Diripuerunt eum omnes transeuntes viam; factus est opprobrium vicinis suis.
42 Підніс Ти правицю його переслі́дувачів, усіх його ворогів Ти поті́шив,
Exaltasti dexteram deprimentium eum; lætificasti omnes inimicos ejus.
43 і Ти відвернув вістря ша́блі його, у війні ж не підтри́мав його.
Avertisti adjutorium gladii ejus, et non es auxiliatus ei in bello.
44 Ти слави позбавив його, а трона його повалив був на землю,
Destruxisti eum ab emundatione, et sedem ejus in terram collisisti.
45 скоротив Ти був дні його мо́лодости, розтягнув над ним сором! (Се́ла)
Minorasti dies temporis ejus; perfudisti eum confusione.
46 Доки, Господи, бу́деш хова́тись наза́вжди, доки буде палати Твій гнів, як огонь?
Usquequo, Domine, avertis in finem? exardescet sicut ignis ira tua?
47 Пам'ятай же про мене, — яка довгота́ життя лю́дського? Для чого створив Ти всіх лю́дських синів на ніщо́?
Memorare quæ mea substantia: numquid enim vane constituisti omnes filios hominum?
48 Котри́й чоловік буде жити, а смерти не ба́читиме, збереже свою душу від сили шео́лу? (Се́ла) (Sheol )
Quis est homo qui vivet et non videbit mortem? eruet animam suam de manu inferi? (Sheol )
49 Де Твої перші милості, Господи, що їх присягав Ти Давидові у Своїй вірності?
Ubi sunt misericordiæ tuæ antiquæ, Domine, sicut jurasti David in veritate tua?
50 Згадай, Господи, про га́ньбу рабів Своїх, яку я ношу́ в своїм лоні від усіх великих наро́дів,
Memor esto, Domine, opprobrii servorum tuorum, quod continui in sinu meo, multarum gentium:
51 якою Твої вороги зневажають, о Господи, і кроки Твого́ помазанця безславлять!
quod exprobraverunt inimici tui, Domine; quod exprobraverunt commutationem christi tui.
52 Благослове́нний навіки Господь! Амі́нь і амі́нь!
Benedictus Dominus in æternum. Fiat, fiat.