Псалми 38
1 Псалом Давидів. На па́м'ятку. Господи, не карай мене в гніві Своїм, і не завдава́й мені кари в Своїм пересе́рді,
Žalm Davidův k připomínání. Hospodine, v prchlivosti své netresci mne, ani v hněvě svém kárej mne.
2 бо проши́ли мене Твої стріли, і рука Твоя тяжко спусти́лась на мене,
Nebo střely tvé uvázly ve mně, a ruka tvá na mne těžce dolehla.
3 Від гніву Твого нема ці́лого місця на тілі моїм, немає споко́ю в костя́х моїх через мій гріх,
Nic není celého v těle mém pro tvou hněvivost, nemají pokoje kosti mé pro hřích můj.
4 бо провини мої переросли́ мою го́лову, як великий тяга́р, вони тяжчі над сили мої,
Nebo nepravosti mé vzešly nad hlavu mou, jako břímě těžké nemožné jsou mi k unesení.
5 смердять та гниють мої рани з глупо́ти моєї.
Zahnojily se, a kyší rány mé pro bláznovství mé.
6 Ско́рчений я, і над міру похи́лений, цілий день я тиняюсь сумни́й,
Pohrbený a sklíčený jsem náramně, každého dne v smutku chodím.
7 бо нутро́ моє повне запа́лення, і в тілі моїм нема ці́лого місця.
Nebo ledví má plná jsou mrzkosti, a nic není celého v těle mém.
8 Обезси́лений я й перемучений тяжко, рида́ю від сто́гону серця свого.
Zemdlen jsem a potřín převelice, řvu pro úzkost srdce svého.
9 Господи, всі бажа́ння мої — перед Тобою, зідха́ння ж моє не сховалось від Тебе.
Pane, před tebou jest všecka žádost má, a vzdychání mé není před tebou skryto.
10 Сильно тріпо́четься серце моє, опустила мене моя сила, навіть ясність оче́й моїх — і вона не зо мною.
Srdce mé zmítá se, opustila mne síla má, i to světlo očí mých není se mnou.
11 Дру́зі мої й мої при́ятелі поставали здаля́ від моєї біди, а ближні мої поставали опо́даль.
Ti, kteříž mne milovali, a tovaryši moji, štítí se ran mých, a příbuzní moji zdaleka stojí.
12 Тене́та розставили ті, хто чатує на душу мою, а ті, хто бажає нещастя мені, говорять прокля́ття, і ввесь день вимишляють зрадли́ве!
Ti pak, kteříž stojí o bezživotí mé, osídla lécejí, a kteříž mého zlého hledají, mluví převráceně, a přes celý den lest a chytrost smýšlejí.
13 А я, мов глухий, вже не чую, і мов той німий, який уст своїх не відкриває.
Ale já jako hluchý neslyším, a jako němý, kterýž neotvírá úst svých;
14 I я став, мов люди́на, що нічо́го не чує і в у́стах своїх оправда́ння не має,
Tak jsem, jako člověk, kterýž neslyší, a v jehož ústech není žádného odporu.
15 бо на Тебе наді́юся я, Господи, Ти відповіси́, Господи, Боже мій!
Nebo na tě, Hospodine, očekávám, ty za mne odpovíš, Pane Bože můj.
16 Бо сказав я: „Нехай не поті́шаться з мене, нехай не несуться вони понад мене, коли послизне́ться нога моя!“
Nebo jsem řekl: Ať se neradují ze mne, poklesla-li by se noha má, ať se pyšně nepozdvihují nade mnou,
17 Бо я до упадку готовий, і передо мною постійно недуга моя,
Poněvadž k snášení bíd hotov jsem, anobrž bolest má vždycky jest přede mnou.
18 бо провину свою визнаю́, журюся гріхом своїм я!
A že nepravosti své vyznávám, a pro hřích svůj tesklím.
19 А мої вороги проживають, міцні́ють, і без причини помно́жилися мої не́други.
Pročež nepřátelé moji veseli jsouce, silí se, a rozmnožují se ti, kteříž mne bez příčiny nenávidí.
20 Ті ж, хто відплачує злом за добро, обчо́рнюють мене, бо женусь за добром.
A zlým za dobré mi se odplacujíce, činí mi protivenství, proto že dobrého následuji.
21 Не покинь мене, Господи, Боже мій, не віддаляйся від мене,
Neopouštějž mne, Hospodine Bože můj, nevzdalujž se ode mne.
22 поспіши мені на допомогу, Господи, — Ти спасі́ння моє!
Přispěj k spomožení mému, Pane spasení mého.
