Псалми 139
1 Для дириґента хору. Псалом Давидів.
Drottinn, þú rannsakar mig út og inn og veist allt um mig.
2 Ти знаєш сиді́ння моє та встава́ння моє, думку мою розумієш здале́ка.
Hvort ég sit eða stend, það veist þú. Og þú lest hugsanir mínar úr fjarlægð!
3 Доро́гу мою та лежа́ння моє виміря́єш, і Ти всі путі́ мої знаєш, —
Þú veist hvert ég stefni og þekkir langanir mínar. Og hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það. Þú veist öllum stundum hvar ég er.
4 бо ще сло́ва нема на моїм язиці́, а вже, Господи, знаєш те все!
Þú þekkir orðin á tungu minni áður en ég opna munninn!
5 Оточи́в Ти мене ззаду й спере́ду, і руку Свою надо мною поклав.
Þú bæði fylgir mér og ferð á undan mér, leggur hönd þína á höfuð mitt og blessar mig.
6 Дивне знання́ над моє розумі́ння, високе воно, — я його не подола́ю!
Þetta er stórkostlegt! Já, næstum of gott til að vera satt!
7 Куди я від Духа Твого піду́, і куди я втечу́ від Твого лиця?
Hvert get ég farið frá anda þínum eða flúið frá augliti þínu?
Fari ég til himna, þá ertu þar, til dánarheima, þá ertu líka þar! (Sheol h7585)
9 Понесу́ся на кри́лах зірни́ці, спочи́ну я на кінці моря,
Ef ég svifi á skýjum morgunroðans og settist við fjarlæga strönd,
10 — то рука Твоя й там попрова́дить мене, і мене буде трима́ти прави́ця Твоя!
einnig þar mundi hönd þín leiða mig og ég finna styrk þinn og vernd.
11 Коли б я сказав: „Тільки те́мрява вкриє мене, і ніч — світло для мене“,
Og þótt ég reyndi að læðast frá þér inn í myrkrið, þá myndi nóttin lýsa eins og dagur!
12 то мене не закриє від Тебе і те́мрява, і ніч буде світити, як день, і темно́та — як світло!
Því að myrkrið hylur ekkert fyrir Guði, dagur og nótt eru jöfn fyrir þér.
13 Бо Ти вчинив нирки мої, Ти ви́ткав мене в утро́бі матері моєї, —
Öll líffæri mín hefur þú skapað, ofið þau í kviði móður minnar.
14 Прославляю Тебе, що я дивно утво́рений! Дивні діла́ Твої, і душа моя відає ве́льми про це!
Þökk, að þú skapaðir mig eins undursamlega og raun ber vitni! Þetta er dásamlegt um að hugsa! Handaverk þín eru stórkostleg – það er mér alveg ljóst.
15 І кості мої не сховались від Тебе, бо я вчи́нений був в укритті́, я ви́тканий був у глиби́нах землі!
Þú varst til staðar þegar ég var myndaður í leyni.
16 Мого за́родка бачили очі Твої, і до книги Твоєї записані всі мої члени та дні, що в них були вчи́нені, коли жодного з них не було́...
Þú þekktir mig þegar ég var fóstur í móðurkviði og áður en ég sá dagsins ljós hafðir þú ákvarðað alla mína ævidaga – sérhver dagur var skráður í bók þína!
17 Які дорогі́ мені стали думки́ Твої, Боже, як побі́льшилося їх число, -
Hugsanir þínar, ó Guð, eru mér torskildar, en samt eru þær stórkostlegar!
18 перелі́чую їх, — численні́ші вони від піску́! Як пробу́джуюся, — то я ще з Тобою.
Ef ég reyndi að telja þær, þá yrði það mér ofviða því að þær eru fleiri en sandkorn á sjávarströnd! Já, ég mundi vakna eins og af draumi, en hugur minn, hann væri enn hjá þér!
19 Якби, Боже, врази́в Ти безбожника, а ви, кровожерці, відступітесь від мене!
Vissulega munt þú, Guð, útrýma níðingunum. Já, burt með ykkur, þið morðingjar!
20 Вони називають підсту́пно Тебе, Твої вороги на марно́ту пускаються!
Þeir guðlasta og hreykja sér upp gegn þér – hvílík heimska!
21 Отож, ненави́джу Твоїх ненави́сників, Господи, і Твоїх заколо́тників бри́джусь:
Drottinn, ætti ég ekki að hata þá sem þig hata? Og ætti ég ekki að hafa viðbjóð á þeim?
22 повною не́навистю я нена́виджу їх, вони стали мені ворогами!
Jú, ég hata þá, því að þínir óvinir eru mínir óvinir.
23 Ви́пробуй, Боже, мене, — і пізнай моє серце, досліди́ Ти мене, — і пізнай мої за́думи,
Prófaðu mig Guð. Rannsakaðu hjarta mitt og hugsanir mínar.
24 і побач, чи не йду я дорогою злою, і на вічну дорогу мене попрова́дь!
Sýndu mér það í fari mínu sem hryggir þig og leiddu mig svo áfram veginn til eilífs lífs.
