Псалми 102
1 Молитва вбогого, коли він слабне та перед Господнім лицем виливає мову свою. Господи, ви́слухай молитву мою, і блага́ння моє нехай ді́йде до Тебе!
Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své. Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.
2 Не ховай від мене обличчя Свого́, в день недолі моєї — схили Своє ухо до ме́не, в день блага́ння озвися неба́вом до мене!
Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.
3 Бо минають, як дим, мої дні, а кості мої — немов ви́сохли в о́гнищі.
Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.
4 Як трава та — поби́те та ви́сохло серце моє, так що я забував їсти хліб свій.
Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.
5 Від зо́йку стогна́ння мого прили́пли до тіла мого мої кості.
Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.
6 Уподо́бився я пелика́нові пустині, я став, як той пу́гач руїн!
Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.
7 Я безсонний, і став, немов пташка само́тня на да́сі.
Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.
8 Увесь день ображають мене вороги́ мої, ті, хто з мене кепку́є, заприсяглись проти мене!
Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.
9 І по́піл я їм, немов хліб, а напо́ї свої із плаче́м перемі́шую, —
Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,
10 через гнів Твій та лютість Твою, бо підняв був мене Ти та й кинув мене́.
Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.
11 Мої дні — як похи́лена тінь, а я сохну, немов та трава!
Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.
12 А Ти, Господи, бу́деш повік пробува́ти, а пам'ять Твоя — з роду в рід.
Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.
13 Ти встанеш та змилуєшся над Сіо́ном, бо час учини́ти йому милосердя, бо прийшов речене́ць,
Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.
14 бо раби Твої покоха́ли й камі́ння його́, і порох його полюбили!
Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,
15 І будуть боятись наро́ди Господнього Йме́ння, а всі зе́мні царі — слави Твоєї.
Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,
16 Бо Господь побудує Сіона, поя́виться в славі Своїй.
Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,
17 До молитви забутих зве́рнеться Він, і моли́тви їхньої не осоро́мить.
Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.
18 Запишеться це поколі́нню майбу́тньому, і наро́д, який ство́рений буде, хвали́тиме Господа,
Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,
19 бо споглянув Він із високо́сти святої Своєї, Господь зо́рив на землю з небе́с,
Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,
20 щоб почути зідха́ння ув'я́зненого, щоб на смерть прироко́ваних ви́зволити,
Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,
21 щоб розповіда́ти про Йме́ння Господнє в Сіоні, а в Єрусалимі — про славу Його,
Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,
22 коли ра́зом зберу́ться наро́ди й держа́ви служи́ти Господе́ві.
Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.
23 Мою силу в дорозі Він ви́снажив, дні мої скороти́в.
Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,
24 Я кажу́: „Боже мій, — не бери Ти мене в половині днів моїх! Твої ро́ки — на вічні віки.
Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,
25 Колись землю Ти був закла́в, а небо — то чин Твоїх рук, —
I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.
26 позникають вони, а Ти бу́деш стояти. І всі вони, як оде́жа, загинуть, Ти їх зміниш, немов те вбрання́, — і мину́ться вони.
Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.
27 Ти ж — Той Самий, а роки Твої не закі́нчаться!
Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou.
28 Сини Твоїх рабів будуть жити, а їхнє насіння стоя́тиме міцно перед обличчям Твоїм!“
Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou.
