Плач Єремії 5
1 Згадай, Господи, що́ з нами сталося, — зглянься й побач нашу га́ньбу, —
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 наша спа́дщина діста́лась чужим, доми наші — чужи́нцям!
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Поставали ми си́ротами: нема ба́тька, а ма́тінки наші — неначе ті вдо́ви!
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Свою воду за срі́бло ми п'ємо́, наші дро́ва за гроші оде́ржуємо.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 У поти́лицю нас поганяють, помучені ми, і споко́ю не маємо!
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 До Єгипту й Асирії ру́ку витя́гуємо, — щоб наси́титись хлібом!
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Батьки наші грішили, але їх нема, — а ми двигаємо їхні прови́ни!
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Раби запанува́ли над нами, і немає ніко́го, хто б ви́рятував з їхньої руки.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Нара́жуючи свою душу на меч у пустині, достаємо свій хліб.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Шкіра наша, мов піч, — попали́лась з пекучого голоду,
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Жінок на Сіоні безче́стили, дівчат — по Юдейських містах.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Князі їхньою рукою пові́шені, лиця стари́х не пошано́вані.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Юнаки́ носять камінь млино́вий, а хлопці під ношею дров спотика́ються.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Перестали сиді́ти старші́ в брамі, юнаки́ — свою пісню співати,
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 втіха нашого серця спини́лась, наш та́нець змінивсь на жало́бу.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Спа́ла корона у нас з голови́, о горе, бо ми прогріши́лись, —
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 тому́ наше серце боля́ще, тому́ наші очі поте́мніли,
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 через го́ру Сіон, що спусто́шена, бро́дять лисиці по ній.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Пробува́єш Ти, Господи, вічно, Твій престо́л з роду в рід:
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Нащо ж на́с забуваєш навік, покидаєш на довгі дні нас?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Приверни́ нас до Себе, о Господи, — і ве́рнемось ми, віднови́ наші дні, як давні́ше було́!
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Хіба́ Ти цілко́м нас відкинув, прогні́вавсь занадто на нас?
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
