< Йов 9 >

1 А Йов відповів та й сказав:
آنگاه ایوب پاسخ داد:
2 Справді пізнав я, що так. Та як оправда́тись люди́ні земній перед Богом?
آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟
3 Якщо вона схоче на прю стати з Ним, — Він відповіді їй не дасть ні на о́дне із тисячі ска́ржень.
اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛
4 Він мудрого серця й могутньої сили; хто був проти Нього упертий — і ці́лим зостався?
زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.
5 Він го́ри зриває, й не знають вони, що в гніві Своїм Він їх переверну́в.
ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،
6 Він землю трясе́ з її місця, і стовпи́ її тру́сяться.
زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.
7 Він сонцеві скаже, — й не сходить воно, і Він запеча́тує зо́рі.
اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.
8 Розтягує небо Він Сам, і хо́дить по мо́рських висо́тах,
او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده
9 Він Во́за створив, Оріо́на та Волосожа́ра, та зо́рі півде́нні.
و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.
10 Він чинить велике та недосліди́ме, предивне, якому немає числа!
او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.
11 Ось Він надо мною прохо́дить, та я не побачу, і Він пере́йде, а я не пригля́нусь до Нього
از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.
12 Ось Він схо́пить кого, — хто заве́рне Його, хто скаже Йому: що́ Ти робиш?
هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟
13 Бог гніву Свойого не спи́нить, під Ним гнуться Рага́вові помічники́, —
خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.
14 що ж тоді відпові́м я Йому́? Які я слова́ підберу́ проти Нього,
پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟
15 я, який коли б був справедли́вий, то не відповідав би, я, що благаю свойо́го Суддю?
حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.
16 Коли б я взива́в, а Він мені відповідь дав, — не повірю, що вчув би мій голос,
حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.
17 Він, що бурею може розте́рти мене та помно́жити рани мої безневи́нно.
زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.
18 Не дає Він мені й зве́сти духа мого, бо мене насича́є гірко́тою.
نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.
19 Коли ходить про силу, то Він Всемогутній, коли ж ходить про суд, — хто посві́дчить мені?
چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟
20 Якщо б справедливим я був, то осу́дять мене мої у́ста, якщо я безневи́нний, то вчинять мене винува́тим.
اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.
21 Я невинний, проте́ своєї душі я не знаю, і не ра́дий життям своїм я.
هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.
22 Це одне, а тому́ я кажу́: невинного як і лукавого Він вигубля́є.
شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.
23 Якщо нагло бич смерть заподі́ює, — Він з про́би невинних сміється.
وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.
24 У ру́ку безбожного да́на земля, та Він лиця су́ддів її закриває. Як не Він, тоді хто?
جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟
25 А дні мої стали швидкіші, як той скорохо́д, повтікали, не бачили доброго,
زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.
26 промину́ли, немов ті човни́ очере́тяні, мов орел, що несеться на здо́бич.
سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.
27 Якщо я скажу́: Хай забуду своє наріка́ння, хай зміню́ я обличчя своє й підбадьо́рюся,
حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،
28 то боюся всіх сму́тків своїх, і я знаю, що Ти не очи́стиш мене.
باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.
29 Все одно буду я́ винува́тий, то на́що надармо я мучитися бу́ду?
پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟
30 Коли б я умився снігово́ю водою, і почи́стив би лу́гом долоні свої,
حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم
31 то й тоді Ти до гро́бу опу́стиш мене, і учи́нить бридки́м мене о́діж моя.
تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.
32 Бо Він не люди́на, як я, й Йому відповіді я не дам, і не пі́демо ра́зом на суд,
خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.
33 поміж нами нема посере́дника, що поклав би на нас на обо́х свою руку.
ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،
34 Нехай забере Він від мене Свойого бича́, Його ж страх хай мене не жахає,
آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.
35 тоді буду казати, й не буду боятись Його, бо я не такий сам з собою!
آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

< Йов 9 >