Йов 41
1 Чи левіята́на потя́гнеш гачко́м, і йому язика стягнеш шну́ром?
Vytáhneš-liž velryba udicí, aneb provazem pohříženým až k jazyku jeho?
2 Чи очерети́ну вкладеш йому в ні́здря, чи терни́ною що́ку йому продіра́виш?
Zdali dáš kroužek na chřípě jeho, aneb hákem probodneš čelist jeho?
3 Чи він бу́де багато благати тебе, чи бу́де тобі говорити лагі́дне?
Zdaž se obrátí k tobě s prosbami, aneb mluviti bude tobě lahodně?
4 Чи складе він умову з тобою, і ти ві́зьмеш його за раба собі вічного?
Učiní-liž smlouvu s tebou? Přijmeš-liž jej za služebníka věčného?
5 Чи ним ба́витись будеш, як пта́хом, і прив'яжеш його для дівча́ток своїх?
Zdaž budeš s ním hráti jako s ptáčkem, aneb přivážeš jej dětem svým?
6 Чи ним спільники́ торгува́тимуть, чи поділять його між купців -ханане́їв?
Přistrojí-liž sobě hody z něho společníci, a rozdělí-liž jej mezi kupce?
7 Чи шпилька́ми проко́лиш ти шкіру його, а остро́гою ри́б'ячою — його го́лову?
Zdaž naplníš háky kůži jeho, a vidlicemi rybářskými hlavu jeho?
8 Поклади ж свою ру́ку на нього, й згадай про війну, — і більше того не чини!
Vztáhni jen na něj ruku svou, a neučiníš zmínky o boji.
9 Тож наді́я твоя неправдива, — на сам ви́гляд його упаде́ш.
Aj, naděje o polapení jeho mylná jest. Zdaž i k spatření jeho člověk nebývá poražen?
10 Нема смільчака́, щоб його він збудив, — а хто ж перед обличчям Моїм зможе стати?
Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?
11 Хто ви́йде навпроти Мене́ — й буде ці́лий? Що під небом усім — це Моє!
Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.
12 Не буду мовчати про чле́ни його, про стан його сили й красу́ його складу.
Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.
13 Хто відкриє пове́рхню одежі його? Хто піді́йде коли до двійни́х його ще́лепів?
Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?
14 Двері обличчя його хто відчи́нить? Навко́ло зубів його жах!
Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.
15 Його спи́на — канали щитів, поє́днання їх — крем'яна́я печать.
Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.
16 Одне до одно́го дохо́дить, а вітер між ними не про́йде.
Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.
17 Одне до одно́го притве́рджені, сполучені, і не відді́ляться.
Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.
18 Його чха́ння засвічує світло, а очі його — як пові́ки зорі́ світово́ї!
Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.
19 Бу́хає по́лум'я з па́щі його, вириваються і́скри огне́нні!
Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.
20 Із ні́здер його валить дим, немов з то́го горшка, що кипить та біжить.
Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.
21 Його по́дих розпалює ву́гіль, і бу́хає по́лум'я з па́щі його.
Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.
22 Сила ночує на шиї його, а страх перед ним утікає.
V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.
23 М'ясо нутра́ його міцно тримається, — воно в ньому тверде́, не хитається.
Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.
24 Його серце, мов з каменя вилите, і тверде́, як те долішнє жо́рно!
Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.
25 Як підво́диться він, перелякуються силачі́, та й ховаються з жа́ху.
Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.
26 Той меч, що дося́гне його, не встої́ть, ані спис, ані ра́тище й па́нцер.
Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.
27 За солому залізо вважає, а мідь — за гнилу́ дереви́ну!
Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.
28 Син лука, стріла, не приму́сит увтікати його, камі́ння із пра́щі для нього зміняється в сіно.
Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.
29 Булаву́ уважає він за соломи́нку, і сміється із по́свисту ра́тища.
Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.
30 Під ним гостре чере́п'я, — лягає на го́стре, немов у болото.
Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.
31 Чинить він, що кипить глибочі́нь, мов горня́, і обе́ртає море в окрі́п.
Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.
32 Стежка світить за ним, а безо́дня здається йому́ сиви́ною.
Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.
33 Немає подоби йому на землі, він безстрашним створений,
Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.
34 він бачить усе, що висо́ке, він цар над усім пишним зві́р'ям!“
Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.
