Йов 30
1 А тепер насміхаються з мене молодші від мене літами, ті, що їхніх батьків я бриди́вся б покласти із псами отари моєї.
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Та й сила рук їхніх для чого бува́ла мені? Повня сил їх мину́лась!
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 Само́тні були в недоста́тку та голоді, ссали вони суху землю, зруйновану та опустілу!
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 рвали вони лободу́ на кущах, ялівце́ве ж коріння було їхнім хлібом.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 Вони були ви́гнані з-поміж людей, кричали на них, немов на злоді́їв,
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 так що вони пробува́ли в яру́гах долин, по я́мах під земних та скелях,
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 ревіли вони між кущами, збирались під те́рням, —
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 сини нерозумного й діти неславного, вони були ви́гнані з кра́ю!
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 А тепер я став піснею їм, і зробився для них погово́ром.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 Вони обриди́ли мене, віддали́лись від мене, і від мойого обличчя не стримали сли́ни,
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 бо Він розв'яза́в мого пояса й мучить мене, то й вони ось вузде́чку із себе відкинули перед обличчям моїм.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 По прави́ці встають жовтодзю́бі, но́ги мені підставляють, і то́пчуть на мене дороги нещастя свого.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 Пори́ли вони мою сте́жку, хо́чуть мати ко́ристь із мойого життя, немає кому їх затримати, —
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 немов через ви́лім широкий прихо́дять, валяються попід румо́вищем.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Оберну́лось страхіття на мене, моя слава проне́слась, як вітер, і, як хмара, мину́лося щастя моє.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 А тепер розливається в мене душа моя, хапають мене дні нещастя!
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 Вночі мої кості від мене віддо́вбуються, а жи́ли мої не вспоко́юються.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 З великої Божої сили зміни́лося тіло моє, і неду́га мене опері́зує, мов той хіто́н.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 Він укинув мене до болота, і став я подібний до по́роху й по́пелу.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 Я кли́чу до Тебе, та Ти мені відповіді не даєш, я перед Тобою стою́, Ти ж на мене лише придивля́єшся.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Ти зміни́вся мені на жорстокого, мене Ти женеш силою Своєї руки.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 На вітер підняв Ти мене, на нього мене посадив, і робиш, щоб я розтопи́всь на спусто́шення!
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 Знаю я: Ти до смерти прова́диш мене, і до дому зібра́ння, яко́го призна́чив для всього живого.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Хіба не простяга́є руки́ потопе́льник, чи він у нещасті своїм не кричить?
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Чи ж не плакав я за бідаре́м? Чи за вбогим душа моя не сумувала?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 Бо чекав я добра́, але лихо прийшло, сподівався я світла, та темно́та прийшла.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 Киплять мої ну́трощі й не замовка́ють, зустріли мене дні нещастя,
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 ходжу́ почорнілий без сонця, на зборі встаю та кричу́.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 Я став братом шака́лам, а струся́там — това́ришем,
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 моя шкіра зчорніла та й лу́питься з мене, від спеко́ти спали́лися кості мої.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 І стала жало́бою а́рфа моя, а сопі́лка моя — зойком плачли́вим.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
