< Йов 30 >
1 А тепер насміхаються з мене молодші від мене літами, ті, що їхніх батьків я бриди́вся б покласти із псами отари моєї.
Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
2 Та й сила рук їхніх для чого бува́ла мені? Повня сил їх мину́лась!
Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
3 Само́тні були в недоста́тку та голоді, ссали вони суху землю, зруйновану та опустілу!
Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
4 рвали вони лободу́ на кущах, ялівце́ве ж коріння було їхнім хлібом.
Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
5 Вони були ви́гнані з-поміж людей, кричали на них, немов на злоді́їв,
Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
6 так що вони пробува́ли в яру́гах долин, по я́мах під земних та скелях,
Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
7 ревіли вони між кущами, збирались під те́рням, —
Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
8 сини нерозумного й діти неславного, вони були ви́гнані з кра́ю!
Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
9 А тепер я став піснею їм, і зробився для них погово́ром.
En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
10 Вони обриди́ли мене, віддали́лись від мене, і від мойого обличчя не стримали сли́ни,
Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
11 бо Він розв'яза́в мого пояса й мучить мене, то й вони ось вузде́чку із себе відкинули перед обличчям моїм.
Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
12 По прави́ці встають жовтодзю́бі, но́ги мені підставляють, і то́пчуть на мене дороги нещастя свого.
Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
13 Пори́ли вони мою сте́жку, хо́чуть мати ко́ристь із мойого життя, немає кому їх затримати, —
En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
14 немов через ви́лім широкий прихо́дять, валяються попід румо́вищем.
Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
15 Оберну́лось страхіття на мене, моя слава проне́слась, як вітер, і, як хмара, мину́лося щастя моє.
Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
16 А тепер розливається в мене душа моя, хапають мене дні нещастя!
En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
17 Вночі мої кості від мене віддо́вбуються, а жи́ли мої не вспоко́юються.
Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
18 З великої Божої сили зміни́лося тіло моє, і неду́га мене опері́зує, мов той хіто́н.
Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
19 Він укинув мене до болота, і став я подібний до по́роху й по́пелу.
God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
20 Я кли́чу до Тебе, та Ти мені відповіді не даєш, я перед Тобою стою́, Ти ж на мене лише придивля́єшся.
Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
21 Ти зміни́вся мені на жорстокого, мене Ти женеш силою Своєї руки.
Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
22 На вітер підняв Ти мене, на нього мене посадив, і робиш, щоб я розтопи́всь на спусто́шення!
Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
23 Знаю я: Ти до смерти прова́диш мене, і до дому зібра́ння, яко́го призна́чив для всього живого.
Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
24 Хіба не простяга́є руки́ потопе́льник, чи він у нещасті своїм не кричить?
Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
25 Чи ж не плакав я за бідаре́м? Чи за вбогим душа моя не сумувала?
Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
26 Бо чекав я добра́, але лихо прийшло, сподівався я світла, та темно́та прийшла.
Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
27 Киплять мої ну́трощі й не замовка́ють, зустріли мене дні нещастя,
Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
28 ходжу́ почорнілий без сонця, на зборі встаю та кричу́.
Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
29 Я став братом шака́лам, а струся́там — това́ришем,
Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
30 моя шкіра зчорніла та й лу́питься з мене, від спеко́ти спали́лися кості мої.
Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
31 І стала жало́бою а́рфа моя, а сопі́лка моя — зойком плачли́вим.
Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!