Йов 29
1 І Йов далі вів мову свою та й сказав:
Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
2 „О, коли б я був той, як за місяців давніх, як за днів тих, коли борони́в мене Бог,
Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
3 коли над головою моєю світився світильник Його, і при світлі його я ходив в темноті́,
Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
4 як був я за днів тих своєї погожої о́сени, коли Божа милість була над наме́том моїм,
Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
5 коли Всемогу́тній зо мною ще був, а навко́ло мене — мої діти,
Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
6 коли мої кро́ки купалися в маслі, а скеля оли́вні струмки́ біля мене лила́!
Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
7 Коли я вихо́див до брами при місті, і ставив на площі сиді́ння своє,
Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
8 як тільки вбачали мене юнаки́ — то ховались, а ста́рші встава́ли й стояли,
Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
9 зве́рхники стримували свою мову та клали долоню на уста свої, —
Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
10 ховався тоді голос володарів, а їхній язик приліпа́в їм був до піднебі́ння,
La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
11 Бо яке ухо чуло про мене, то звало блаже́нним мене, і яке око бачило, то свідкувало за мене, —
Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
12 бо я рятував бідаря́, що про поміч кричав, і сироту́ та безпо́мічного.
Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
13 Благослове́ння гинучого на ме́не прихо́дило, а серце вдовиці чинив я співа́ючим!
Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
14 Зодягавсь я у праведність, і вона зодягала мене, немов плащ та заві́й було право моє.
Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
15 Очима я був для сліпого, а кривому — ногами я був.
Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
16 Бідаря́м я був батьком, супере́чку ж, якої не знав, я досліджував.
Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
17 Й я торо́щив злочинцеві ще́лепи, і виривав із зубів його схо́плене.
Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
18 І я говорив: Умру я в своєму гнізді́, і свої дні я помно́жу, немов той пісок:
Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
19 для води був відкритий мій корень, а роса зоставалась на вітці моїй.
Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
20 Моя слава була при мені все нова́, і в руці моїй лук мій відно́влював силу.
Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
21 Мене слу́халися й дожида́ли, і мовчали на раду мою.
Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
22 По слові моїм уже не говорили, і падала мова моя на них кра́плями.
Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
23 І чекали мене, як дощу, і уста свої відкривали, немов на весінній той дощик.
Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
24 Коли я, бувало, сміявся до них, то не вірили, та світла обличчя мого не гаси́ли.
Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
25 Вибирав я дорогу для них і сидів на чолі́, і пробува́в, немов цар той у ві́йську, коли тішить засму́чених він!
Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
