< Йов 29 >

1 І Йов далі вів мову свою та й сказав:
En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
2 „О, коли б я був той, як за місяців давніх, як за днів тих, коли борони́в мене Бог,
Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
3 коли над головою моєю світився світильник Його, і при світлі його я ходив в темноті́,
Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
4 як був я за днів тих своєї погожої о́сени, коли Божа милість була над наме́том моїм,
Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
5 коли Всемогу́тній зо мною ще був, а навко́ло мене — мої діти,
Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
6 коли мої кро́ки купалися в маслі, а скеля оли́вні струмки́ біля мене лила́!
Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
7 Коли я вихо́див до брами при місті, і ставив на площі сиді́ння своє,
Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
8 як тільки вбачали мене юнаки́ — то ховались, а ста́рші встава́ли й стояли,
De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
9 зве́рхники стримували свою мову та клали долоню на уста свої, —
De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
10 ховався тоді голос володарів, а їхній язик приліпа́в їм був до піднебі́ння,
De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
11 Бо яке ухо чуло про мене, то звало блаже́нним мене, і яке око бачило, то свідкувало за мене, —
Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
12 бо я рятував бідаря́, що про поміч кричав, і сироту́ та безпо́мічного.
Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
13 Благослове́ння гинучого на ме́не прихо́дило, а серце вдовиці чинив я співа́ючим!
De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
14 Зодягавсь я у праведність, і вона зодягала мене, немов плащ та заві́й було право моє.
Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
15 Очима я був для сліпого, а кривому — ногами я був.
Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
16 Бідаря́м я був батьком, супере́чку ж, якої не знав, я досліджував.
Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
17 Й я торо́щив злочинцеві ще́лепи, і виривав із зубів його схо́плене.
En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
18 І я говорив: Умру я в своєму гнізді́, і свої дні я помно́жу, немов той пісок:
En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
19 для води був відкритий мій корень, а роса зоставалась на вітці моїй.
Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
20 Моя слава була при мені все нова́, і в руці моїй лук мій відно́влював силу.
Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
21 Мене слу́халися й дожида́ли, і мовчали на раду мою.
Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
22 По слові моїм уже не говорили, і падала мова моя на них кра́плями.
Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
23 І чекали мене, як дощу, і уста свої відкривали, немов на весінній той дощик.
Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
24 Коли я, бувало, сміявся до них, то не вірили, та світла обличчя мого не гаси́ли.
Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
25 Вибирав я дорогу для них і сидів на чолі́, і пробува́в, немов цар той у ві́йську, коли тішить засму́чених він!
Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

< Йов 29 >