Йов 27
1 І Йов далі вів мову свою та й казав:
Kaj Ijob daŭrigis siajn sentencojn, kaj diris:
2 „ Як живий Бог, — відкинув Він право моє, і душу мою засмутив Всемогу́тній,
Kiel vivas Dio, kiu rifuzis al mi miajn rajtojn, Kaj la Plejpotenculo, kiu afliktas mian animon:
3 і як довго в мені ще душа моя, і дух Божий у ні́здрях моїх, —
Tiel longe, kiel mia animo estas en mi Kaj la spiro de Dio en mia nazo,
4 неправди уста́ мої не говори́тимуть, а язик мій не скаже ома́ни!
Miaj lipoj ne eldiros malĝustaĵon, Kaj mia lango ne diros malveraĵon.
5 Борони мене, Боже, призна́ти вас за справедливих! Доки я не помру́, своєї невинности я не відкину від себе, —
Malproksime estas de mi, Rigardi vin kiel pravajn; Ĝis mia morto mi ne ĉesos rigardi min kiel senkulpan.
6 за свою справедливість тримаюся міцно, — й її не пущу́, моє серце не буде ганьби́ти ні о́дного з днів моїх, —
Mian pravecon mi tenas forte, kaj mi ne ellasos ĝin; Dum mia tuta vivo mia koro ne faros al mi riproĉon pri tio.
7 нехай буде мій ворог — немов той безбожник, а хто повстає проти мене — як кривдник!
Mia malamiko estu rigardata kiel malvirtulo, Kaj mia kontraŭulo kiel malpiulo.
8 Яка ж бо наді́я лукавому, коли відірве́, коли ві́зьме Бог душу його?
Ĉar kio estas la espero de hipokritulo, Kiam Dio faras al li finon, elŝiras lian animon?
9 Чи Бог ви́слухає його крик, коли при́йде на нього нещастя?
Ĉu lian kriadon Dio aŭskultos, Kiam trafos lin malfeliĉo?
10 Чи буде втіша́тися він Всемогутнім? Буде кликати Бога за кожного ча́су?
Ĉu li povas havi ĝuon de la Plejpotenculo, Voki al Dio en ĉiu tempo?
11 Я вас буду навчати про Божую руку, що є у Всемогутнього — я не сховаю, —
Mi instruos vin pri la mano de Dio; Mi ne kaŝos antaŭ vi tion, kio estas ĉe la Plejpotenculo.
12 таж самі ви це бачили всі, то чого ж нісені́тниці пле́щете?
Jen vi ĉiuj mem vidis; Kial do vi parolas senenhavaĵon?
13 Така доля люди́ни безбожної, це спа́дщина насильників, що отри́мають від Всемогутнього:
Tia estas la sorto de malbona homo ĉe Dio, Kaj la parto, kiun tiranoj ricevas de la Plejpotenculo:
14 Як розмно́жаться діти його — то хіба для меча, а наща́дки його не наси́тяться хлібом!
Se li havos multe da filoj, ili iros sub la glavon; Kaj lia devenantaro ne havos sate panon.
15 Позосталих по нім морови́ця сховає, і вдовиці його не заплачуть...
Tiujn, kiuj restos ĉe li, enterigos la morto; Kaj liaj vidvinoj ne ploros.
16 Якщо накопи́чить він срібла, немо́в того по́роху, і наготу́є одежі, як глини,
Se li kolektos arĝenton kiel polvon Kaj pretigos al si vestojn kiel argilon,
17 то він наготу́є, а праведний вдягне, а срі́бло невинний поділить.
Tiam li pretigos, sed justulo metos sur sin la vestojn, Kaj senkulpulo dividos la arĝenton.
18 Він будує свій дім, як та міль, й як той сторож, що ставить собі куреня́,
Li konstruas sian domon kiel tineo, Kaj kiel gardisto, kiu faras al si laŭbon.
19 він лягає багатим, та більше не зробить того: свої очі відкриє — й немає його.
Li kuŝiĝas riĉa, kaj nenion kunportas; Li malfermas la okulojn, kaj jam nenio ekzistas.
20 Страхі́ття дося́гнуть його, мов вода, вночі буря укра́де його,
Teruro superfalos lin kiel akvo; En la nokto forportos lin ventego.
21 східній вітер його понесе́ — і мине́ться, і бурею схо́пить його з його місця...
Levos lin vento orienta, kaj foriros, Kaj forblovos lin de lia loko.
22 Оце все Він кине на нього, — і не змилосе́рдиться, і від руки Його мусить той спішно втікати!
Li tion ĵetos sur lin senkompate; De Lia mano li kuros kaj kuros.
23 Своїми доло́нями спле́сне над ним, і сви́сне над ним з свого місця.
Oni kunfrapos pri li la manojn, Kaj oni fajfos pri li sur lia loko.
