Йов 24
1 Для чо́го часи́ не заховані від Всемогу́тнього? Ті ж, що знають Його, Його днів не побачать!
Proč by od Všemohoucího neměli býti skryti časové, a ti, kteříž jej znají, neměli neviděti dnů jeho?
2 Пересо́вують ме́жі безбожні, стадо грабують вони та пасу́ть,
Bezbožníť nyní mezníky přenášejí, a stádo, kteréž mocí zajali, pasou.
3 займають осла в сироти́ни, беруть у заста́ву вола від удовиць.
Osla sirotků zajímají, v zástavě berou vola od vdovy.
4 вони бідних з дороги спиха́ють, разом мусять ховатися збі́джені кра́ю.
Strkají nuznými s cesty, musejí se vůbec skrývati chudí na světě.
5 Тож вони, бідарі́, немов дикі осли на пустині, вихо́дять на працю свою, здобичі шукаючи, — степ йому хліба дає для дітей.
Aj, oni jako divocí oslové na poušti, vycházejí jako ku práci své, ráno přivstávajíce k loupeži; poušť jest chléb jejich i dětí jejich.
6 На полі вночі вони жнуть, і збирають собі виноград у безбожного,
Na cizím poli žnou, a z vinic bezbožníci sbírají.
7 на́го ночують вони, без одежі, і не мають вкриття́ собі в холоді,
Nahé přivodí k tomu, aby nocovati musili bez roucha, nemajíce se čím přiodíti na zimě.
8 мокнуть від зливи гірсько́ї, а засло́ни не маючи, скелю вони обіймають.
A přívalem v horách moknouce, nemajíce obydlí, k skále se přivinouti musejí.
9 Сироту́ відривають від перс, і в заста́ву беруть від убогого.
Loupí sirotky, kteříž jsou při prsích, a od chudého základ berou.
10 Ходять на́го вони, без вбрання́, і голодними носять снопи́.
Nahého opouštějí, že musí choditi bez oděvu, a ti, kteříž snášejí snopy, v hladu zůstávati.
11 Хоч між му́рами їхніми ро́блять оливу, то́пчуть чави́ла, — та прагнуть вони!
Ti, jenž mezi zdmi jejich olej vytlačují, a presy tlačí, žíznějí.
12 Стогнуть люди із міста, і кричить душа вби́ваних, а Бог на це зло не зверта́є уваги.
Lidé v městech lkají, a duše zraněných volají, Bůh pak přítrže tomu nečiní.
13 Вони проти світла бунту́ють, не знають дорі́г Його, і на сте́жках Його не сидять.
Oniť jsou ti, kteříž odporují světlu, a neznají cest jeho, aniž chodí po stezkách jeho.
14 На світа́нку встає душогу́б, замордо́вує бідного та злидаря́, а ніч він прово́дить, як зло́дій.
Na úsvitě povstávaje vražedlník, morduje chudého a nuzného, a v noci jest jako zloděj.
15 А перелю́бника око чекає смерка́ння, говорячи: „Не побачить мене жодне око!“і засло́ну кладе на обличчя.
Tolikéž oko cizoložníka šetří soumraku, říkaje: Nespatříť mne žádný, a tvář zakrývá.
16 Підко́пуються під доми́ в темноті́, замика́ються вдень, світла не знають вони,
Podkopávají potmě i domy, kteréž sobě ve dne znamenali; nebo nenávidí světla.
17 бо ра́нок для них усіх ра́зом — то те́мрява, і знають вони жахи те́мряви.
Ale hned v jitře přichází na ně stín smrti; když jeden druhého poznati může, strachu stínu smrti okoušejí.
18 Такий легкий він на пове́рхні води, на землі їхня частка прокля́та, — не ве́рнеться він на дорогу садів-виноградів.
Lehcí jsou na svrchku vody, zlořečené jest jmění jejich na zemi, aniž odcházejí cestou svobodnou.
Jako sucho a horko uchvacuje vody sněžné, tak hrob ty, jenž hřešili. (Sheol h7585)
20 Забуде його лоно матері, буде жерти черва́ його, мов солодо́щі, більше не буде він зга́дуваний, — і безбожник поламаний буде, мов де́рево!
Zapomíná se na něj život matky, sladne červům, nebývá více připomínán, a tak polámána bývá nepravost jako strom.
21 Чинить зло для бездітної він, щоб вона не родила, і вдовиці не зробить добра́.
Připojuje mu neplodnou, kteráž nerodí, a vdově dobře nečiní.
22 А міццю своєю він тягне могутніх, — коли він встає, то ніхто вже не певний свойо́го життя!
Zachvacuje silné mocí svou; ostojí-li kdo z nich, bojí se o život svůj.
23 Бог дає йому все на безпе́ку, і на те він спира́ється, та очі Його бачать їхні доро́ги:
Dává jemu, na čemž by bezpečně spolehnouti mohl, však oči jeho šetří cest jejich.
24 піді́ймуться трохи — й не має вже їх, бо понижені. Як усе, вони гинуть, — і зрі́зуються, немов та колоско́ва голо́вка.
Bývají zvýšeni poněkud, ale hned jich není; tak jako jiní všickni sníženi, vypléněni, a jako vrškové klasů stínáni bývají.
25 Якщо ж ні, то хто зробить мене неправдомо́вцем, а слово моє на марно́ту обе́рне?“
Zdaliž není tak? Kdo na mne dokáže klamu, a v nic obrátí řeč mou?
