< Йов 20 >
1 І відповів нааматянин Цофа́р та й сказав:
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 „Тому́ то думки́ мої відповідати мене наверта́ють, і тому́ то в мені цей мій по́спіх!
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Соромли́ву нага́ну собі я почув, та дух з мого розуму відповідає мені.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Чи знаєш ти те, що від вічности, відколи́ люди́на на землі була поста́влена, —
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 то спів несправедливих короткий, а радість безбожного — тільки на хвилю?
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 Якщо піднесе́ться вели́чність його аж до неба, а його голова аж до хмари дося́гне,
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 проте́ він загине навіки, немов його гній, хто бачив його, запитає: де він?
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Немов сон улетить — і не зна́йдуть його, мов виді́ння нічне́, він споло́шений буде:
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 його бачило око, та бачити більше не бу́де, і вже не побачить його його місце...
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 Сини його запобіга́тимуть ла́ски в нужде́нних, а ру́ки його позверта́ють маєток його.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 Повні кості його молоде́чости, — та до по́роху з ним вона ляже!
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 Якщо в у́стах його зло солодке, — його він таї́ть під своїм язиком,
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 над ним милосе́рдиться та не пускає його, і тримає його в своїх устах, —
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 то цей хліб в його ну́трощах змі́ниться, — стане він жо́вчю змії́ною в нутрі його́!
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 Він маєток чужо́го ковтав, але́ його ви́блює: Бог виганяє його із утро́би його.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Отру́ту зміїну він сса́тиме, гадю́чий язик його вб'є!
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Він річко́вих джере́л не побачить, струмків меду та молока.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 Позверта́є він працю чужу, і її не ковтне́, як і маєток, набутий з виміни своєї, жувати не буде.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 Бо він переслідував, кидав убогих, він дім грабував, хоч не ставив його!
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 Бо споко́ю не знав він у нутрі своїм, і свого наймилішого не збереже.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 Немає останку з обжи́рства його, тому нетрива́ле добро його все:
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 за по́вні достатку його буде тісно йому́, рука кожного скри́вдженого при́йде на нього!
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 Хай напо́внена буде утро́ба його, та пошле Він на нього жар гніву Свого, і бу́де дощи́ти на нього неду́гами його.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Він бу́де втікати від зброї залізної, — та прони́же його мідний лук.
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 Він стане меча́ витягати, і вийде він із тіла, та держа́к його вийде із жо́вчі його, і пере́страх на нього впаде́!
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 При ска́рбах його всі нещастя захо́вані, його буде же́рти огонь не роздму́хуваний, позостале в наметі його буде знищене.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 Небо відкриє його беззаконня, а земля проти нього повстане, —
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 урожай його дому втече, розпливеться в день гніву Його.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Оце доля від Бога люди́ні безбожній, і спа́дщина, обі́цяна Богом для неї!“
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!