Йов 15
1 І відповів теманянин Еліфа́з та й сказав:
Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 „Чи відповідатиме мудра люди́на знання́м вітряни́м, і східнім вітром напо́внить утробу свою?
Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?
3 Бу́де виправдуватися тим словом, що не надається, чи тими реча́ми, що пожитку немає від них?
Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.
4 Ти страх Божий руйнуєш тако́ж, і пусто́шиш молитву до Бога,
Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.
5 бо навчає провина твоя — твої уста, і ти вибираєш собі язика хитрунів.
Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.
6 Оскаржа́ють тебе твої уста, не я, й твої губи свідкують на те́бе:
Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.
7 Чи ти народився люди́ною першою, чи раніше, ніж згі́р'я, ти ство́рений?
Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?
8 Чи ти слухав у Божій таємній нара́ді, та мудрість для себе забрав?
Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?
9 Що ти знаєш, чого б ми не знали? Що ти зрозумів, — і не з нами воно?
Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?
10 Поміж нами і сивий, ото́й і старий, старший днями від ба́тька твого́.
Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.
11 Чи мало для тебе — поті́шення Божі та слово, яке Він сховав у тобі́?
Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?
12 Чого то підно́сить тебе твоє серце, й які то знаки́ твої очі дають,
Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,
13 що на Бога зверта́єш ти духа свого́, і з своїх уст випускаєш подібні слова́?
Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?
14 Що таке чоловік, щоб опра́вданим бути, і щоб був справедливим від жінки наро́джений?
Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?
15 Таж Він на́віть святим Своїм не довіря́є, і не опра́вдані в о́чах Його небеса́, —
Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:
16 що ж тоді чоловік той бридки́й та зіпсутий, що п'є кривду, як воду?
Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.
17 Я тобі розповім, — ти послухай мене, а що бачив, то те розкажу́,
Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,
18 про що мудрі доне́сли та від батьків своїх не затаїли того, —
Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,
19 їм самим була да́на земля, і не прихо́див чужий поміж них.
Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:
20 Безбожний тремти́ть по всі дні, а наси́льникові мало років захо́вано.
Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;
21 Вереск жа́хів — у нього в уша́х, серед ми́ру прихо́дить на нього грабі́жник.
Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.
22 Він не вірить, що ве́рнеться від темноти́, й він вичі́кується для меча́.
Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.
23 Він мандру́є за хлібом, — та де він? Знає він, що для нього встано́влений день темноти́.
Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.
24 Страша́ть його у́тиск та гно́блення, хапають його, немов цар, що готовий до бо́ю,
Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;
25 бо руку свою простягав він на Бога, і повставав на Всемогу́тнього,
Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,
26 проти Нього твердо́ю він шиєю бігав, товсти́ми хребта́ми щитів своїх.
Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.
27 Бо закрив він обличчя своє своїм салом, і бо́ки обклав своїм жиром,
Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.
28 і сидів у міста́х поруйно́ваних, у дома́х тих, що в них не сидять, що на купи каміння призна́чені.
Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.
29 Він не буде багатий, і не всто́їться сила його, і по землі не поши́ряться їхні маєтки.
Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.
30 Не всту́питься з те́мности він, по́лум'я висушить па́рост його, й духом уст Його буде він схо́плений.
Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.
31 Хай не вірить в марно́ту заблу́каний, бо марно́тою буде заплата йому́, —
La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.
32 вона ви́повниться не за днів його, а його верхові́ття не буде зелене!
Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.
33 Поскидає наси́ллям, немов виноград, недозрілість свою, поро́нить він квіття своє, як оливка, —
Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.
34 бо збори безбожних спусто́шені будуть, а огонь пожере́ дім хаба́рника:
Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.
35 він злом вагітні́є, й породить марно́ту, й ома́ну готує утро́ба його“.
Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.
