Йов 14
1 Люди́на, що від жінки наро́джена, короткоде́нна та повна печа́лями:
Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
2 вона виходить, як квітка — й зів'я́не, і втікає, мов тінь, — і не зостається.
Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
3 І на такого Ти очі Свої відкрива́єш, і водиш на суд із Собою його́!
Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!
4 Хто чистого ви́вести може з нечистого? Ані один!
Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
5 Якщо ви́значені його дні, число його місяців — в Тебе, якщо Ти призна́чив для нього мету́, що її не пере́йде, —
Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
6 відвернися від нього — і він заспоко́їться, і буде він тішитися своїм днем, як той на́ймит.
Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
7 Бо дерево має наді́ю: якщо буде стя́те, то силу отримає зно́ву, і па́рост його не загине;
Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.
8 якщо постарі́є в землі його корінь і в по́росі вмре його пень,
Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,
9 то від во́дного за́паху знов зацвіте́, і пу́стить галу́ззя, немов саджане́ць!
Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.
10 А помре чоловік — і зникає, а сконає люди́на — то де ж вона є?
Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?
11 Як вода витікає із о́зера, а рі́чка спада́є та сохне,
Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:
12 так і та люди́на покладе́ться — й не встане, — аж до закі́нчення неба не збудяться лю́ди та не прокинуться зо́ сну свого.
Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.
13 О, якби Ти в шео́лі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки мине́ться Твій гнів, коли б час Ти призна́чив мені́, — та й про мене згадав! (Sheol h7585)
Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)
14 Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати наді́ю по всі дні свойого життя, аж поки не при́йде замі́на для мене!
Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.
15 Кликав би Ти, — то я відпові́в би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,
Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.
16 бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха́ не стеріг би, —
Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;
17 провина моя була б запеча́тана в ву́злику, і Ти закрив би моє беззаконня.
Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
18 Але́ гора справді впаде́, а ске́ля зсува́ється з місця свого́,
Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;
19 каміння стирає вода, її зли́ва споло́щує порох землі, — так надію того́ Ти губиш.
Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
20 Ти силою схо́пиш наза́вжди його́, — і відхо́дить, Ти міняєш обличчя його́ — й відсилаєш його́.
Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.
21 Чи сини́ його славні, того він не знає, чи в при́крому стані — того він не відає.
Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
22 Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньо́му, коли в ньому душа — тоді ту́жить“.
Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.
