Nnwom 73

1 Asaf dwom. Ampa ara Onyankopɔn yɛ ma Israel, ɔyɛ ma wɔn a wɔn akoma mu teɛ.

Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.

2 Nanso me deɛ, anka me nan reyɛ awatiri; anka merehwere me nnyinasoɔ,

Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.

3 ɛfiri sɛ, mʼani beree ahantanfoɔ ɛberɛ a mehunuu amumuyɛfoɔ yiedie no.

For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.

4 Wɔnhunuu ahokyere da; na wɔwɔ ahoɔden ne apɔmuden.

For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.

5 Dadwene a ɛtaa ba nnipa soɔ biara nna wɔn so; ɔdasani haw biara nna wɔn so.

Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.

6 Enti, ahantan yɛ wɔn kɔnmuadeɛ, na wɔde akakabensɛm afira.

Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.

7 Wɔn akoma a apirim no mu na nnebɔne firie; na wɔn amumuyɛ adwene nni mma ɔka.

Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.

8 Wɔsere afoforɔ na wɔka wɔn ho nsɛm a ɛnyɛ; wɔde nhyɛsoɔ hunahuna afoforɔ wɔ ahomasoɔ mu.

Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.

9 Wɔn ano ka ɔsoro nsɛm, na wɔn tɛkrɛma agye asase afa.

Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.

10 Ɛno enti wɔn nkurɔfoɔ kɔ wɔn nkyɛn na wonya nsuo bebree nom.

Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.

11 Wɔbisa sɛ, “Ɛbɛyɛ dɛn na Onyankopɔn ahunu? Na Ɔsorosoroni no wɔ nhunumu anaa?”

Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»

12 Sei na amumuyɛfoɔ no teɛ, hwee mfa wɔn ho, na wɔkɔ so pɛ ahonyadeɛ.

Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.

13 Ampa ara, mʼakoma a ɛho teɛ no, mannya hwee amfiri mu; me nsa a ɛnni fɔ no ayɛ kwa.

Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,

14 Ɛda mu nyinaa mehunu amane; anɔpa biara wɔtwe mʼaso.

eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.

15 Sɛ mekaa sɛ, “Mɛkasa saa” a, anka medii wo mma no hwammɔ.

Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.

16 Mebɔɔ mmɔden sɛ mɛte yeinom nyinaa ase, nanso na ɛhyɛ me so

Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg

17 kɔsii sɛ mekɔɔ Onyankopɔn kronkronbea hɔ; ɛhɔ na metee deɛ ɛbɛba wɔn so awieeɛ no ase.

- til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.

18 Ampa ara wode wɔn gu baabi a ɛhɔ yɛ toro. Wode wɔn hwe fam sɛe wɔn pasaa.

Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.

19 Sɛdeɛ wɔsɛe prɛko pɛ, na ehu hwim wɔn kɔ no,

Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.

20 ɛte sɛ daeɛso, ɛberɛ a onipa anyaneɛ, Ao Awurade, sɛ wokanyane wo ho a, wobɛbu wʼani agu wɔn so sɛ biribi a ɛnni hɔ.

Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.

21 Ɛberɛ a awerɛhoɔ hyɛɛ mʼakoma mu na me sunsum dii yea no,

Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,

22 meyɛɛ sɛ obi a ɔnnim hwee na ɔnni adwene; meyɛɛ sɛ aboa gyimifoɔ wɔ wʼanim.

då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.

23 Nanso, na mene wowɔ hɔ ɛberɛ biara; na wode wo nsa nifa asɔ me mu.

Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.

24 Wode wʼafotuo kyerɛ me ɛkwan; na akyire no, wode me bɛkɔ animuonyam mu.

Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.

25 Hwan na mewɔ wɔ soro ka wo ho? Na biribiara nni asase so a mepɛ ka wo ho.

Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.

26 Me honam, ne mʼakoma bɛdi me hwammɔ, nanso Onyankopɔn ne mʼakoma ahoɔden ne me kyɛfa daa nyinaa.

Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.

27 Wɔn a wɔmmɛn wo no bɛyera. Wosɛe wɔn a wɔnni wo nokorɛ nyinaa.

For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.

28 Nanso, me deɛ, menim sɛ ɛyɛ sɛ wɔbɛbɛn Onyankopɔn. Mede Otumfoɔ Awurade ayɛ me hintabea; mɛka wo nneyɛɛ nyinaa akyerɛ.

Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.