Hiob 4
1 Na Temanni Elifas buaa Hiob sɛ,
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 “Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboaseɛ mma no anaa? Hwan na wɔbɛtumi aka nʼano ato mu?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Dwene sɛdeɛ wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛdeɛ woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛ den.
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔasunti no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛ mu den.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; aba wo so, na wo ho adwiri wo.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Wo nyamesuro mma wo ahotosoɔ anaa, na wʼakwan a ɛho nni asɛm mma wo anidasoɔ anaa?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 “Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn anaa? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 Sɛdeɛ mahunu no, wɔn a wɔfɛntɛm bɔne ne wɔn a wɔdua ɔhaw no, wɔtwa so aba.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 Sɛ Onyankopɔn home a, wɔsɛe; nʼabufuo ma wɔyera.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 Agyata bɛtumi abobom na wɔapɔ so, nanso wɔbɛbubu gyata akɛseɛ no se.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 Gyata annya haboa a ɔwu, na gyatabereɛ mma no bɔ hwete.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 “Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomusɛm.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 Wɔ anadwo daeɛso basabasa mu, ɛberɛ a nnipa adeda nnahɔɔ no,
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 ehu ne nketenkete kyeree me. Ɛmaa me nnompe nyinaa wosoeɛ.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinaeɛ.
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Ɛgyinaeɛ, nanso, manhunu nʼabɔsuo. Biribi bɛgyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa sɛ,
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 ‘Onipa dasani bɛtumi atene asene Onyankopɔn? Onipa bɛtumi ayɛ kronn asene ne Yɛfoɔ anaa?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfoɔ so, na sɛ ɔka nʼabɔfoɔ mpo anim a,
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 hwan ne onipa a wɔde dɔteɛ anwene no, a ne fapem sisi mfuturo mu na wɔdwerɛ no ntɛm so sene abubummabaa?
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Ɛfiri anɔpahema kɔsi anwummerɛ wɔbubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhunu wɔn bio.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 Wɔtete wɔn ntomadan nhoma mu, ɛno enti wɔwuwu a wɔnnim.’
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
