Hiob 31

1 “Me ne mʼani yɛɛ apam sɛ meremfiri akɔnnɔ mu nhwɛ ababaawa.

Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.

2 Ɛdeɛn ne onipa kyɛfa a ɛfiri ɔsoro Onyankopɔn nkyɛn? Ɛdeɛn ne nʼagyapadeɛ a ɛfiri ɔsoro Otumfoɔ no nkyɛn?

Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

3 Ɛnyɛ ɔsɛeɛ mma amumuyɛfoɔ? Ɛnyɛ asiane mma wɔn a wɔyɛ bɔne?

Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

4 Ɔnhunu mʼakwan na ɔnkan anammɔn biara a metuo anaa?

Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

5 “Sɛ manante wɔ nkontompo mu anaasɛ matu mmirika adi nnaadaasɛm akyi a,

Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

6 ma Onyankopɔn nkari me wɔ nsania papa so na ɔbɛhunu sɛ me ho nni asɛm.

- Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

7 Sɛ mʼanammɔntuo afom ɛkwan, sɛ mʼakoma adi mʼani akyi, anaasɛ me nsa ho agu fi a

Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

8 ɛnneɛ ma afoforɔ nni deɛ madua, na ma wɔntutu me mfudeɛ ngu.

so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

9 “Sɛ ɔbaa bi atɔ mʼakoma so, anaasɛ matɛ me yɔnko bi ɛpono akyi a,

Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

10 ɛnneɛ, me yere nyam ɔbarima foforɔ aduane, na mmarima afoforɔ ne no nna.

so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

11 Ɛfiri sɛ, anka ɛno na ɛbɛyɛ aniwusɛm ne bɔne a ɛsɛ sɛ wɔtwe aso wɔ so.

For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

12 Ɛyɛ ogya a ɛhye kɔduru ɔsɛeɛ mu na ɛbɛtumi atutu mʼagyapadeɛ nyinaa ase.

ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

13 “Sɛ mabu mʼasomfoɔ mmarima ne mmaa ntɛnkyea ɛberɛ a wɔ ne me nyaa asɛm,

Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

14 na sɛ Onyankopɔn de si mʼanim a, ɛdeɛn na mɛyɛ? Sɛ wɔfrɛ me akontabuo a, mmuaeɛ bɛn na mɛma?

- Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

15 Ɛnyɛ deɛ ɔbɔɔ me wɔ yafunu mu no na ɔbɔɔ wɔn? Ɛnyɛ onipa korɔ no na ɔbɔɔ yɛn nyinaa wɔ yɛn maamenom yafunu mu?

Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

16 “Ohiani bi wɔ hɔ a ɔhia mmoa a mammoa no? Anaa mabu akunafoɔ bi abasa mu?

Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

17 Mabɔ mʼaduane ho atirimuɔden a mamma nwisiaa bi?

hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

18 Dabi, ɛfiri me mmeranteberɛ mu, matete wɔn sɛdeɛ agya bɛyɛ, na me nkwa nna nyinaa mu, mahwɛ akunafoɔ.

- nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

19 Sɛ mahunu obi a ɔnni aduradeɛ na ɔrebrɛ, anaa ohiani bi a ɔnni atadeɛ,

Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

20 na sɛ wamfiri akoma mu anhyira me wɔ ɛberɛ a mede me nnwan ho nwi kaa no hye,

og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

21 sɛ mama me nsa so atia awisiaa bi, ɛsiane sɛ mewɔ tumi wɔ asɛnniiɛ enti a,

hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

22 ɛnneɛ ma mʼabasa mpan mfiri mʼabatiri, ma ɛmmubu mfiri ne pɔ so.

Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

23 Mesuroo ɔsɛeɛ a ɛfiri Onyankopɔn nkyɛn, na nʼanimuonyam ho suro enti mantumi anyɛ saa nneɛma yi.

For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

24 “Sɛ mede me werɛ ahyɛ sikakɔkɔɔ mu anaasɛ maka akyerɛ sikakɔkɔɔ amapa sɛ, ‘Wo na wobɔ me ho ban,’

Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

25 sɛ masɛpɛ me ho wɔ mʼahodeɛ bebrebe enti, ahodeɛ a me nsa aka yi,

Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

26 sɛ mahwɛ owia a ɛhyerɛn anaa ɔsrane a ɛnam animuonyam mu,

såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

27 ama aka mʼakoma a obiara nnim na me nsa yɛɛ wɔn atuu de anidie maa wɔn a,

vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

28 ɛnneɛ na yeinom nso bɛyɛ bɔne a wɔbu ho atɛn, ɛfiri sɛ na manni Onyankopɔn a ɔte ɔsoro no nokorɛ.

so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

29 “Mʼani nnyee wɔ me ɔtamfoɔ amanehunu ho anaa menseree no wɔ ɔhaw a aba ne so.

Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

30 Memmaa mʼano nyɛɛ bɔne sɛ mɛdome obi nkwa.

- men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

31 Mʼasomfoɔ a wɔwɔ me fidua mu nkaa da sɛ, ‘Ɔma ɛkɔm de yɛn.’

hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

32 Ɔhɔhoɔ biara anna abɔntene so da, ɛfiri sɛ me ɛpono ano daa hɔ da biara maa akwantufoɔ,

- Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

33 Makata me bɔne so sɛdeɛ nnipa yɛ de mʼafɔdie ahyɛ mʼakoma mu?

hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

34 Suro a mesuro nnipadɔm ne ahohora a ɛfiri mmusua hɔ no enti meyɛɛ komm a mamfiri adi?

di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

35 (“Ao, sɛ anka mewɔ obi a ɔbɛtie me. Mede me din ahyɛ mʼanoyie ase, ma Otumfoɔ no mmua me; ma deɛ ɔbɔ me kwaadu no ntwerɛ ne soboɔbɔ.

Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

36 Ampa ara, anka mede bɛhyɛ mʼabatiri, anka mede bɛhyɛ sɛ ahenkyɛ.

den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

37 Anka mɛbu mʼanammɔntuo biara ho akonta akyerɛ no; anka mɛkɔ nʼanim sɛ ɔheneba.)

eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

38 “Sɛ mʼasase team tia me na nisuo fɔ nʼakofie nyinaa,

Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

39 sɛ madi so aba a mentuaa ka anaasɛ mabu ɛso apaafoɔ no abamu a,

åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

40 ma nkasɛɛ mfifiri nsi ayuo anan mu na wira mfu nsi atokoɔ anan mu.” Hiob nsɛm no asi.

Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.