Hiob 30

1 “Nanso seesei wɔsere me, nnipa a manyini sene wɔn, na wɔn agyanom mfata sɛ wɔne me nnwan ho nkraman tena.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Mfasoɔ bɛn na wɔn nsa mu ahoɔden wɔ ma me, ɛberɛ a wɔn ahoɔden afiri wɔn mu?

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 Ohia ne ɛkɔm ama wɔn ho atete, wɔnante asase wesee ne asase bonini so anadwo.

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 Wɔboaboaa nkyenhahan ano wɔ nkyɛkyerɛ mu, na wɔde ɛserɛ so nnua nhini yɛɛ wɔn aduane.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 Wɔn mfɛfoɔ pamoo wɔn firii wɔn mu, na wɔhuroo wɔn sɛ akorɔmfoɔ.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Wɔhyɛɛ wɔn ma wɔtenaa nsuka a emu awo, abotan ne ɛfam ntokuro mu.

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 Wɔsuu sɛ mfunumu wɔ wiram na wɔfoforee so wɔ ɔdɔtɔ ase.

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 Ekuo a wɔmfra na wɔnni din, wɔpam wɔn firii asase no so.

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 “Na ɛnnɛ yi wɔn mmammarima de dwom bɔ me akutia; mayɛ abusudeɛ wɔ wɔn mu.

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Wɔkyiri me na wɔnnka mma me ho; wɔmmfɛre sɛ wɔtete ntasuo gu mʼanim.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 Afei a Onyankopɔn abubu me tadua na ɔde amanehunu aba me so yi, wɔyɛ deɛ wɔpɛ wɔ mʼanim.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 Abusuakuo no to hyɛ me so wɔ me nifa so; wɔsum me nan mfidie, na wɔsisi apie tia me.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Wɔsisi mʼakwan; na wɔnya me sɛe me na obiara mmoa me.

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 Wɔba te sɛ deɛ wɔfiri ntokuro a ano abae mu; wɔnam mmubuiɛ no mu munimuni ba.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Ahunahuna ma me ho dwiri me; mʼanimuonyam atu kɔ sɛdeɛ mframa abɔ agu, me banbɔ atu ayera sɛ omununkum.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 “Na seesei, me nkwa resa; na amanehunu nna akyekyere me.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Anadwo wowɔ me nnompe mu; ɔyea a ɛwe me no nnyae.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Onyankopɔn firi ne tumi mu yɛ sɛ aduradeɛ ma me; ɔmia me te sɛ mʼatadeɛ kɔn.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 Ɔto me twene atɛkyɛ mu na ɔma me yɛ sɛ mfuturo ne nsõ.

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 “Ao Onyankopɔn, mesu mefrɛ wo, nanso wommua me. Mesɔre gyina, nanso wohwɛ me kɛkɛ.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Woba me so anibereɛ so; wode wʼabasa mu tumi to hyɛ me so.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 Wohwim me na wode mframa pia me; wodankyidankyi me wɔ ahum mu.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 Menim sɛ wode me bɛkɔ owuo mu, baabi a woahyɛ ama ateasefoɔ nyinaa.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 “Ampa ara obiara mfa ne nsa nka onipa a ɔrebrɛ ɛberɛ a ɔresu pɛ mmoa wɔ nʼamanehunu mu.

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 Mansu amma wɔn a wɔwɔ ɔhaw mu anaa? Me kra werɛ anho amma ahiafoɔ anaa?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Nanso ɛberɛ a mʼani da papa so no, bɔne baeɛ; ɛberɛ a mepɛɛ hann no, esum na ɛduruuɛ.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Meyafunu mu a ɛwowɔ me no nnyae da; na nna a amanehunu wɔ mu da mʼanim.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Menenam a mabiri a ɛnyɛ sɛ owia na ahye me; megyina adwaberem na mesu pɛ mmoa.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Madane nnompo nuabarima, me ne apatuo na ɛbɔ.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Me honam ani abiri na ɛhwanehwane; huraeɛ ama me ho adɔ.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Me sankuo bɔ kwadwom, na mʼatɛntɛbɛn ma agyaadwotwa nnyegyeɛ.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.