< Hiob 29 >

1 Hiob toaa so sɛ,
Entonces Job respondió:
2 “Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
3 ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
4 Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
5 ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
6 ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
7 “Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
8 mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
9 atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
12 ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
13 Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
14 Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
15 Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
16 Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
17 Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
18 “Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
19 Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
20 Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
23 Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
25 Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.
Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.

< Hiob 29 >