Hiob 29
1 Hiob toaa so sɛ,
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 “Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 “Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 “Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
