Hiob 27
1 Hiob toaa nʼasɛm so sɛ,
Job heldt fram med talen sin og sagde:
2 “Sɛ Onyankopɔn te ase yi, ɔno a wammu me atɛntenenee, Otumfoɔ a wama madi me kra mu awerɛhoɔ;
«So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg
3 mmerɛ dodoɔ a nkwa wɔ me mu, na Onyankopɔn homeɛ wɔ me mu yi,
- for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:
4 mʼano renka amumuyɛsɛm, na me tɛkrɛma rentwa nkontompo.
Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.
5 Merennye nto mu da sɛ deɛ woka no yɛ nokorɛ; merenka me mudie nhyɛ, kɔsi sɛ mɛwuo.
D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.
6 Mɛkura me tenenee mu. Merennyaa mu; sɛ mete ase yi, me tiboa remmu me fɔ.
Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.
7 “Ma mʼatamfoɔ nyɛ sɛ amumuyɛfoɔ, na wɔn a wɔkyiri me nyɛ sɛ atorofoɔ.
Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.
8 Anidasoɔ bɛn na deɛ ɔnni nyamesu no wɔ wɔ ne wuo akyi, ɛberɛ a Onyankopɔn agye ne nkwa afiri ne nsam?
Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?
9 Onyankopɔn tie ne sufrɛ ɛberɛ a amanehunu aba ne so anaa?
Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?
10 Nʼani bɛgye wɔ Otumfoɔ mu? Ɔbɛsu afrɛ Onyankopɔn ɛberɛ biara anaa?
Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?
11 “Mɛma mo Onyankopɔn tumi ho nkyerɛkyerɛ; meremfa Otumfoɔ no akwan nhinta.
Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.
12 Mo ankasa moahunu yeinom nyinaa. Afei nsɛnhunu yi ase ne sɛn?
Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?
13 “Yei ne deɛ Onyankopɔn ahyɛ ato hɔ ama omumuyɛfoɔ, agyapadeɛ a otirimuɔdenfoɔ nya firi Otumfoɔ nkyɛn:
Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.
14 Sɛ ɔwɔ mma dodoɔ sɛn ara, wɔn hyɛberɛ ne akofena; na nʼasefoɔ rennidi mmee da.
Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;
15 Ɔyaredɔm bɛsie wɔn a wɔbɛka wɔ nʼakyi, na wɔn akunafoɔ rensu wɔn.
dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.
16 Ɛwom sɛ ɔhɔre dwetɛ te sɛ mfuturo na ɔboa ntoma ano sɛ dɔteɛ deɛ,
Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:
17 nanso deɛ ɔpɛ gu hɔ no, ateneneefoɔ na wɔbɛfira na pɛpɛfoɔ no nso akyekyɛ dwetɛ no.
Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.
18 Efie a ɔsi no te sɛ ananse afafa, ɛte sɛ pata bi a ɔwɛmfoɔ abɔ.
Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.
19 Ɔda hɔ te sɛ ɔdefoɔ, nanso ɔrenna saa bio; ɔbɛte nʼani no na ne nyinaa atu ayera.
Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.
20 Ahunahuna ba ne so sɛ nsuyire; ahum hwim no kɔ anadwo.
Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.
21 Apueeɛ mframa soa no kɔ, na ɔnni hɔ bio; ɛtwe no firi ne teberɛ.
Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.
22 Ɛbɔ no a ahummɔborɔ nni mu ɛberɛ a ɔredwane afiri ne tumi ase.
Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.
23 Ɔde fɛ bɔ ne nsam na ɔpamoo no firi ne teberɛ.”
Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.
