Hiob 17
1 Me sunsum atɔ piti, me nna so atwa, na damena retwɛn me.
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 Ampa ara fɛdifoɔ atwa me ho ahyia; ɛsɛ sɛ mehwɛ wɔn atutupɛ.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 “Ao Onyankopɔn, hyɛ me ɛbɔ a wopɛ. Hwan bio na ɔbɛma me banbɔ?
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Woato wɔn adwene mu a wɔnte asɛm ase; enti woremma wɔnni nkonim.
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 Sɛ obi sopa ne nnamfonom de nya akatua a, ne mma ani bɛfira.
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 “Onyankopɔn de me ayɛ asɛm a ɛda obiara ano, obi a wɔte ntasuo gu nʼani so.
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 Awerɛhoɔ ama mʼani ayɛ samoo me bɔberɛ nyinaa yɛ sunsumma.
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 Ateneneefoɔ hunu me a, ɛyɛ wɔn nwanwa. Wɔn a wɔdi bem no bɛsɔre atia wɔn a wɔnni nyamesu.
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 Ateneneefoɔ bɛkɔ wɔn anim, na wɔn a wɔn nsa ho teɛ bɛkɔ so anya ahoɔden.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 “Mo nyinaa mo nsane mmra mmɛsɔ me nhwɛ! Na merennya onyansafoɔ wɔ mo mu.
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Me nna atwam, me nhyehyɛeɛ apansam, saa ara na mʼakoma apɛdeɛ nso ayɛ.
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 Saa nnipa yi ma anadwo dane awia; esum mu koraa no, wɔka sɛ, ‘Hann abɛn,’
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol h7585)
14 sɛ meka kyerɛ porɔeɛ sɛ, ‘Woyɛ mʼagya,’ na me kyerɛ ɔsonsono sɛ, ‘Me maame’ anaa ‘Me nuabaa’ a,
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 na afei mʼanidasoɔ wɔ he? Hwan na ɔbɛtumi anya anidasoɔ bi ama me?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
