< Asomafoɔ 23 >

1 Paulo hwɛɛ agyinatufoɔ no dinn, kaa sɛ, “Anuanom, ahonim pa na mede mayɛ Onyankopɔn adwuma de abɛsi ɛnnɛ da yi.”
Paul, olhando com firmeza para o conselho, disse: “Irmãos, tenho vivido diante de Deus em toda boa consciência até hoje”.
2 Anania a na ɔyɛ Ɔsɔfopanin no hyɛɛ nnipa a na wɔgyina Paulo ho no sɛ wɔmmɔ nʼano so.
O sumo sacerdote, Ananias, ordenou aos que estavam ao seu lado que o golpeassem na boca.
3 Paulo ka kyerɛɛ no sɛ, “Wo a wote sɛ ɔfasuo a wɔasra ho fitaa, Onyankopɔn bɛbɔ wo. Wote ha de mmara rebu me atɛn, nanso wobu mmara no so hyɛ sɛ wɔmmɔ me!”
Então Paulo disse a ele: “Deus vai te bater, sua parede caiada de branco! Você se senta para me julgar de acordo com a lei, e me ordena que seja golpeado contrariamente à lei”?
4 Nnipa a na wɔgyina Paulo nkyɛn no bisaa no sɛ, “Sei na ɛsɛ sɛ wokasa kyerɛ Onyankopɔn sɔfopanin?”
Aqueles que ficaram parados disseram: “Você maligna o sumo sacerdote de Deus”?
5 Paulo buaa wɔn sɛ, “Anuanom, mennim sɛ ɔyɛ Ɔsɔfopanin. Atwerɛsɛm no ka sɛ, ‘Nka asɛmmɔne mfa wo ɔman panin ho.’”
Paul disse: “Eu não sabia, irmãos, que ele era sumo sacerdote. Pois está escrito: 'Não falareis mal de um governante do vosso povo'”.
6 Ɛberɛ a Paulo hunuu sɛ nnipa no bi yɛ Sadukifoɔ na ebi yɛ Farisifoɔ no, ɔteaam wɔ agyinatufoɔ no anim sɛ, “Me nuanom, meyɛ Farisini. Mʼawofoɔ yɛ Farisifoɔ. Gyidie a mewɔ wɔ awufosɔreɛ mu no enti na megyina ha ama wɔredi mʼasɛm yi.”
Mas quando Paulo percebeu que uma parte era de saduceus e a outra de fariseus, gritou no conselho: “Homens e irmãos, eu sou um fariseu, um filho de fariseus”. A respeito da esperança e ressurreição dos mortos, estou sendo julgado”!
7 Asɛm a Paulo kaeɛ yi maa ntawantawa sii Farisifoɔ ne Sadukifoɔ no ntam maa wɔn mu kyɛɛ mmienu,
Quando ele disse isto, surgiu uma discussão entre os fariseus e saduceus, e a multidão se dividiu.
8 ɛfiri sɛ, na Sadukifoɔ no nnye owusɔreɛ, abɔfoɔ ne honhom nni. Nanso, Farisifoɔ no de, wɔgye saa nneɛma mmiɛnsa no di.
Pois os saduceus dizem que não há ressurreição, nem anjo, nem espírito; mas os fariseus confessam tudo isso.
9 Nteateamu no kɔɔ so kɔsii sɛ Atwerɛsɛm no akyerɛkyerɛfoɔ no mu bi a wɔyɛ Farisifoɔ no sɔre gyinaa hɔ kaa sɛ, “Yɛnhunu bɔne biara a saa onipa yi ayɛ! Ebia honhom anaa ɔbɔfoɔ na ɔkasa kyerɛɛ no!”
Um grande clamor surgiu, e alguns dos escribas da parte dos fariseus se levantaram, e contenderam, dizendo: “Não encontramos nenhum mal neste homem. Mas se um espírito ou um anjo falou com ele, não lutemos contra Deus”!
10 Akasakasa no mu yɛɛ den maa ɔsafohene no suroeɛ sɛ anhwɛ a wɔbɛtete Paulo mu; ɛno enti, ɔhyɛɛ nʼasraafoɔ sɛ, wɔnkɔ nnipa no mu na wɔnkɔgye Paulo mfiri wɔn nsam mfa no nkɔ aban mu.
Quando surgiu uma grande discussão, o comandante, temendo que Paulo fosse despedaçado por eles, ordenou aos soldados que descessem e o levassem à força do meio deles e o levassem para o quartel.
11 Anadwo no, Awurade bɛgyinaa Paulo nkyɛn ka kyerɛɛ no sɛ, “Nsuro! Sɛdeɛ woadi me ho adanseɛ wɔ Yerusalem ha no, saa ara nso na kɔdi me ho adanseɛ wɔ Roma.”
Na noite seguinte, o Senhor ficou ao seu lado e disse: “Anima-te, Paulo, pois como tu testemunhaste sobre mim em Jerusalém, assim tu deves testemunhar também em Roma”.
12 Adeɛ kyeeɛ no, Yudafoɔ bi hyia kaa ntam, dii nse sɛ wɔrennidi na wɔrennom nso kɔsi sɛ wɔbɛkum Paulo.
Quando chegou o dia, alguns judeus se uniram e se amarraram sob uma maldição, dizendo que não comeriam nem beberiam até que tivessem matado Paulo.
13 Na saa nnipa no dodoɔ bɛboro aduanan.
Havia mais de quarenta pessoas que haviam feito esta conspiração.
14 Afei, wɔkɔɔ asɔfoɔ mpanin ne mpanin no nkyɛn kɔka kyerɛɛ wɔn sɛ, “Yɛaka ntam, adi nse sɛ hwee renka yɛn ano kɔsi sɛ yɛbɛkum Paulo.
Eles vieram aos sacerdotes chefes e aos anciãos, e disseram: “Nós nos amarramos sob uma grande maldição para não saborear nada até que matássemos Paulo.
15 Mo ne agyinatufoɔ no nsoma nkɔ Roma ɔsafohene no nkyɛn nhyɛ da nka sɛ, mopɛ sɛ mobisa Paulo deɛ wayɛ no mu yie. Nanso, ansa na wɔde no bɛduru hɔ no, na yɛakum no dada.”
Agora, portanto, vocês com o conselho informam ao comandante que ele deve trazê-lo até vocês amanhã, como se vocês fossem julgar seu caso com mais exatidão. Estamos prontos para matá-lo antes que ele se aproxime”.
16 Nanso, Paulo wɔfaase bi tee pɔ a wɔabɔ no enti, ɔkɔɔ aban mu hɔ kɔbɔɔ Paulo amaneɛ.
Mas o filho da irmã de Paul ouviu que eles estavam esperando, e ele veio e entrou no quartel e disse a Paul.
17 Paulo frɛɛ asraafoɔ mpanin no mu baako ka kyerɛɛ no sɛ, “Wo ne aberanteɛ yi nkɔ ɔsafohene no nkyɛn, ɛfiri sɛ, ɔwɔ asɛm bi ka kyerɛ no.”
Paulo convocou um dos centuriões e disse: “Tragam este jovem ao comandante, pois ele tem algo a lhe dizer”.
18 Ɔsraani panin no ne aberanteɛ no kɔɔ ɔsafohene no nkyɛn. Wɔduruu hɔ no, ɔka kyerɛɛ ɔsafohene no sɛ, “Paulo a ɔda afiase no asoma me sɛ memfa aberanteɛ yi mmɛhunu wo na ɔwɔ asɛm bi ka kyerɛ wo.”
Então ele o levou e o trouxe ao comandante e disse: “Paulo, o prisioneiro, me convocou e me pediu para trazer este jovem até você. Ele tem algo a lhe dizer”.
19 Ɔsafohene no sɔɔ aberanteɛ no nsa de no kɔgyinaa nkyɛn baabi bisaa no sɛ, “Asɛm bɛn na wowɔ ka kyerɛ me?”
O comandante pegou-o pela mão e, indo embora, perguntou-lhe em particular: “O que é que você tem a dizer-me?
20 Aberanteɛ no ka kyerɛɛ no sɛ, “Yudafoɔ mpanin no abɔ pɔ sɛ ɔkyena wɔbɛhyɛ da abɛsrɛ wo na woama wɔde Paulo abrɛ agyinatufoɔ no sɛ wɔrebɛbisa no ne nsɛm no mu yie.
Ele disse: “Os judeus concordaram em pedir-lhe que leve Paulo ao conselho amanhã, como se tivesse a intenção de inquirir um pouco mais com mais precisão sobre ele.
21 Nanso, mma wɔnnaadaa wo. Ɛfiri sɛ, mmarima bɛboro aduanan bi a wɔaka ntam, adi nse sɛ wɔremfa hwee nka wɔn ano kɔsi sɛ wɔbɛnya Paulo akum no no bɛtetɛ no wɔ ɛkwan so. Deɛ wɔretwɛn ara ne sɛ, wobɛma ho ɛkwan.”
Portanto, não se renda a eles, pois mais de quarenta homens estão à sua espera, que se obrigaram sob uma maldição a não comer nem beber até que o tenham matado”. Agora eles estão prontos, procurando a promessa de vocês”.
22 Ɔsafohene no gyaa aberanteɛ no kwan ka kyerɛɛ no sɛ, “Nka nkyerɛ obiara sɛ woabɛka asɛm biara akyerɛ me.”
Então o comandante deixou o jovem ir, acusando-o: “Não diga a ninguém que você me revelou estas coisas”.
23 Ɔsafohene no frɛɛ nʼasraafoɔ mpanimfoɔ baanu ka kyerɛɛ wɔn sɛ, “Mompɛ asraafoɔ ahanu ne apɔnkɔsotefoɔ ne mpeakurafoɔ ahanu na momfiri ha anadwo nnɔnkron yi ara nkɔ Kaesarea.
Ele chamou para si dois dos centuriões e disse: “Prepare duzentos soldados para irem até Cesaréia, com setenta cavaleiros e duzentos homens armados com lanças, na terceira hora da noite”.
24 Mompɛ ɔpɔnkɔ mma Paulo na momfa no nkɔma Amrado Felike dwoodwoo.”
He pediu-lhes que fornecessem montarias, para que pudessem colocar Paulo em uma, e levá-lo em segurança a Félix, o governador.
25 Afei, ɔsafohene no twerɛɛ nwoma a emu nsɛm ka sɛ:
Ele escreveu uma carta como esta:
26 Me Klaudio Lisia a meretwerɛ wo Onimuonyamfoɔ Amrado Felike saa nwoma yi, kyea wo!
“Claudius Lysias ao mais excelente governador Félix: Saudações.
27 Yudafoɔ kyeree saa ɔbarima yi a anka wɔrekum no, nanso metee sɛ ɔyɛ Romani no, me ne mʼasraafoɔ kɔgyee no firii wɔn nsam.
“Este homem foi apreendido pelos judeus, e estava prestes a ser morto por eles quando eu vim com os soldados e o salvei, depois de saber que era um romano.
28 Mepɛɛ sɛ mehunu bɔne ko a wayɛ, enti mede no kɔmaa wɔn agyinatufoɔ no.
Desejando saber a causa pela qual o acusaram, eu o levei ao conselho deles.
29 Mehunuiɛ sɛ ɔnyɛɛ biribiara a ɛsɛ sɛ wɔgyina so kum no anaasɛ wɔde no to afiase. Asɛm a wɔka too ne so no fa wɔn mmara ho.
Encontrei-o para ser acusado sobre questões de sua lei, mas não para ser acusado de nada digno de morte ou de prisão.
30 Ɛno enti, ɛberɛ a metee sɛ Yudafoɔ bi abɔ ne ho pɔ sɛ wɔbɛtɛ no akum no no, meyɛɛ mʼadwene sɛ mede no bɛbrɛ wo. Maka makyerɛ wɔn a wɔwɔ asɛm bi ka tia no no sɛ, wɔmmra wʼanim mmɛka.
Quando me disseram que os judeus esperavam pelo homem, eu o enviei imediatamente a você, acusando seus acusadores também para apresentar suas acusações contra ele diante de você. Adeus”.
31 Asraafoɔ no yɛɛ biribiara a wɔhyɛɛ wɔn sɛ wɔnyɛ no. Anadwo no ara wɔde Paulo kɔɔ Antipatri.
Então os soldados, cumprindo suas ordens, levaram Paulo e o trouxeram à noite para Antipatris.
32 Adeɛ kyeeɛ no, asraafoɔ a wɔnam fam no sane wɔn akyi, na wɔn a wɔte apɔnkɔ so no toaa so kɔɔ Kaesarea.
Mas no dia seguinte deixaram os cavaleiros para ir com ele, e voltaram para o quartel.
33 Wɔduruiɛ no, wɔde nwoma no maa Amrado no de Paulo hyɛɛ ne nsa.
Quando chegaram a Cesaréia e entregaram a carta ao governador, também apresentaram Paulo a ele.
34 Amrado no kenkanee nwoma no wieeɛ no ɔbisaa Paulo ɔman ko a ɔfiri mu. Ɔtee sɛ ɔfiri Kilikia no, ɔka kyerɛɛ no sɛ.
Quando o governador a leu, ele perguntou de que província ele era. Quando ele entendeu que era da Cilícia, ele disse:
35 “Wɔn a wɔwɔ asɛm bi ka tia wo no ba a na mɛtie wʼasɛm.” Afei, ɔhyɛɛ sɛ wɔmfa Paulo nkɔ Herode ahemfie na asraafoɔ nwɛn no.
“Eu o ouvirei plenamente quando seus acusadores também chegarem”. Ele ordenou que ele fosse mantido no palácio de Herodes.

< Asomafoɔ 23 >