Nnwom 104
1 Me kra, kamfo Awurade! Awurade me Nyankopɔn, woyɛ ɔkɛse! Wɔafura wo tumi ne anuonyam.
Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.
2 Ɔde hann akata ne ho sɛ atade; ɔtrɛw ɔsoro mu te sɛ ntamadan,
Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,
3 na ɔde ne mpia mu mpuran sisi nsu so. Ɔde omununkum yɛ ne teaseɛnam na ɔde nantew mframa ntaban so.
han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.
4 Ɔsoma nʼabɔfo sɛ mframa, na ɔsoma nʼasomfo sɛ ogyaframa.
Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.
5 Ɔde asase asi ne fapem so na ɛrenhinhim da.
Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.
6 Wode bun kataa so sɛ atade na nsu gyinaa mmepɔw no so.
Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.
7 Nanso wʼanimka maa nsu no guanee, wʼaprannaa nnyigyei maa woguanee;
For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt
8 Wɔsen faa mmepɔw so, kɔɔ aku mu tɔnn, koguu faako a wode ama wɔn no.
- fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.
9 Wotoo ɔhye a wɔrentumi ntra; na wɔammɛkata asase so bio.
Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.
10 Ɔma nsuwa sen fa abon mu, ɛsen fa mmepɔw ntam.
Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.
11 Wɔma wuram mmoa nyinaa nsu nom; atorɔm de kum wɔn sukɔm.
Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.
12 Wim nnomaa nwen wɔn berebuw wɔ nsu no ho; na wɔto nnwom wɔ nnua no mman so.
Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.
13 Ofi ne soro mpia mu tɔ nsu gugu mmepɔw so; ne nnwuma so aba mee asase.
Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.
14 Ɔma sare fifi ma anantwi, na ɔbɔɔ nnua maa onipa sɛ onnua na ɛmma aduan mfi asase mu:
Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,
15 nsa a ɛma onipa koma tɔ ne yam, ngo a ɛma onipa anim tɔ so, ne aduan a ekura onipa koma.
og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.
16 Wogugu Awurade nnua no so yiye, Lebanon sida a oduae no.
Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,
17 Ɛsow na nnomaa yɛ wɔn mmerebuw, na asukɔnkɔn nso yɛ nʼatenae wɔ ɔpepaw nnua no mu.
der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.
18 Mmepɔw atenten no yɛ wuram mmirekyi de; na abotan yɛ guankɔbea ma ewi.
Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.
19 Ɔsram kyerɛ bere nkyekyɛmu, na owia nim bere a ɔkɔtɔ.
Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.
20 Wode sum ba ma ɛyɛ adesae na kwae mu mmoa nyinaa kɔ ahayɛ.
Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.
21 Gyata bobɔ mu pɛ wɔn hanam, wɔhwehwɛ wɔn aduan fi Onyankopɔn hɔ.
Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.
22 Owia pue ma wɔsan wɔn akyi; wɔsan kɔdeda wɔn atu mu.
Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.
23 Afei, onipa kɔ nʼadwuma so kɔyɛ adwuma ara kosi anwummere.
Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.
24 Awurade, wo nnwuma dɔɔso! Nyansa mu na woyɛɛ ne nyinaa; wʼabɔde ahyɛ asase so ma.
Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.
25 Po na ɛda hɔ tɛtrɛɛ tamaa yi, a abɔde bebree a enni ano; akɛse ne nketewa ahyɛ no ma.
Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.
26 So na ahyɛn di akɔneaba, na ɔdɛnkyɛmmirampɔn a woyɛɛ no di agoru.
Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.
27 Wɔn nyinaa hwɛ wo kwan sɛ wobɛma wɔn wɔn aduan wɔ bere a ɛsɛ mu.
Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.
28 Wode ma wɔn a, wɔtase; wubue wo nsam a nnepa mee wɔn.
Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.
29 Wode wʼanim hintaw wɔn a, wɔbɔ hu; sɛ wugye wɔn home a, wowuwu na wɔsan kɔ mfutuma mu.
Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.
30 Sɛ wode wo Honhom no ma wɔn a na wɔabɔ wɔn, na woyɛ asase ani foforo.
Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.
31 Ma Awurade anuonyam ntena hɔ daa; ma Awurade ani nnye ne nnwuma ho,
Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!
32 nea ɔhwɛ asase na ɛwosow, na ɔde ne nsa ka mmepɔw a wusiw fi mu ba.
Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.
33 Mɛto dwom ama Awurade me nkwa nna nyinaa; sɛ mete ase yi, mɛto ayeyi dwom ama me Nyankopɔn.
Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.
34 Ɔmma me mpaebɔ nsɔ nʼani bere a meregye mʼani wɔ Awurade mu yi.
Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.
35 Ma nnebɔneyɛfo nyera wɔ asase so; na amumɔyɛfo ase nhyew. Me kra, kamfo Awurade. Kamfo Awurade.
Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.
