< Hiob 4 >

1 Na Temanni Elifas buaa Hiob se,
Entonces Elifaz, el temanita, respondió,
2 “Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboase ana? Hena na wobetumi aka nʼano ato mu?
“Si alguien se aventura a hablar contigo, ¿te apenarás? Pero, ¿quién puede abstenerse de hablar?
3 Dwene sɛnea wakyerɛkyerɛ nnipa bebree, sɛnea woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛw no den.
He aquí que has instruido a muchos, has fortalecido las manos débiles.
4 Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔahintiw no den; woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛw mu den.
Tus palabras han sostenido al que estaba cayendo, has hecho firmes las rodillas débiles.
5 Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu; adwira wo, na wo werɛ ahow.
Pero ahora ha llegado a ti, y te desmayas. Te toca, y te sientes perturbado.
6 So ɛnsɛ sɛ wo nyamesuro yɛ wʼahotoso na wʼakwan a ɛho nni asɛm no yɛ wʼanidaso ana?
¿No es tu piedad tu confianza? ¿No es la integridad de tus caminos tu esperanza?
7 “Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn ana? Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?
“¿Recuerdas, ahora, a quien pereció siendo inocente? ¿O dónde se cortó el montante?
8 Sɛnea mahu no, wɔn a wofuntum bɔne ne wɔn a wodua ɔhaw no twa so aba.
Según lo que he visto, los que aran la iniquidad y sembrar problemas, cosechar lo mismo.
9 Onyankopɔn home ano, wɔsɛe; nʼabufuw turuw a wɔyera.
Por el soplo de Dios perecen. Por la explosión de su ira son consumidos.
10 Gyata betumi abobɔ mu na wɔaworo so, nanso wɔabubu gyata akɛse no se.
El rugido del león, y la voz del león feroz, los dientes de los jóvenes leones, están rotos.
11 Gyata annya hanam a owu, na gyatabere mma no bɔ hwete.
El viejo león perece por falta de presa. Los cachorros de la leona están dispersos por el mundo.
12 “Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me na mʼaso tee no sɛ asomsɛm.
“Ahora bien, una cosa me fue traída en secreto. Mi oído recibió un susurro de ella.
13 Wɔ anadwo daeso basabasa mu, bere a nnipa adeda nnahɔɔ no,
En los pensamientos de las visiones de la noche, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres,
14 ehu ne nketenkete kyeree me ɛmaa me nnompe nyinaa wosowee.
me invadió el miedo y el temblor, que hizo temblar todos mis huesos.
15 Honhom bi twaa mʼani so, na me ho nwi sɔre gyinae.
Entonces un espíritu pasó ante mi rostro. El vello de mi carne se erizó.
16 Egyinae, nanso, manhu nʼabɔsu. Biribi begyinaa mʼanim, na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa se,
Se quedó quieto, pero no pude discernir su aspecto. Una forma estaba ante mis ojos. Silencio, luego escuché una voz que decía,
17 ‘Onipa desani betumi ateɛ asen Onyankopɔn? Na mpo ɔhoɔdenfo betumi ayɛ kronkron asen ne Yɛfo ana?
“¿Será el hombre mortal más justo que Dios? ¿Puede un hombre ser más puro que su Creador?
18 Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfo so, sɛ ɔka nʼabɔfo mfomso kyerɛ wɔn a,
He aquí que no se fía de sus siervos. Acusa a sus ángeles de error.
19 na nkantom wɔn a wɔtete dɔte afi mu, wɔn a wɔn fapem sisi mfutuma mu na wɔdwerɛw wɔn ntɛm so sen abubummaba!
Cuánto más los que habitan en casas de barro, cuyos cimientos están en el polvo, ¡que son aplastados ante la polilla!
20 Efi anɔpahema kosi anwummere wobubu wɔn mu nketenkete; na wɔyera korakora a obiara nhu wɔn bio.
Entre la mañana y la noche son destruidos. Perecen para siempre sin tener en cuenta nada.
21 So wommiamia wɔn ntamadan ahama mu, a ɛno nti wowuwu a wonni nyansa ana?’
¿No está la cuerda de su tienda arrancada dentro de ellos? Mueren, y eso sin sabiduría”.

< Hiob 4 >