Hiob 39
1 “So wunim bere a bepɔw so mmirekyi wowo? Woahwɛ, ahu bere a ɔforote nyinsɛn ne ba?
Steingeiti, veit du når ho kidar? Vaktar du riderne åt hindi?
2 So woakan asram dodow a wɔde nyinsɛn? Wunim bere a wɔwo ana?
Tel måna’rne dei gjeng med unge, og kjenner du deira fødetid?
3 Wɔkotow wowo wɔn mma; wɔn awoko yaw to twa.
Dei bøygjer seg, fø’r sine ungar, so er det slutt med deira rider.
4 Wɔn mma nyin ahoɔden so wɔ wuram; na wogyaw wɔn awofo hɔ a wɔnnsan nkɔ wɔn nkyɛn bio.
På marki kidi veks seg store, spring burt og kjem’kje att til deim.
5 “Hena na ɔma wuram afurum fa ne ho di? Hena na ɔsan ne hama?
Kven let villasnet renna fritt, tok bandet av det skjerre dyr,
6 Mede asase kesee maa no sɛ ne fi, ne nkyene asase tamaa sɛ nʼatenae.
som eg gav øydemark til heim, den salte steppa til ein bustad?
7 Ɔserew kurom gyegyeegyeyɛ; na ɔnte ɔkafo nteɛteɛmu.
Det lær åt byen med sitt ståk, slepp høyra skjenn frå drivaren.
8 Okyinkyin mmepɔw no so sɛ ne didibea ɛhɔ na okyin hwehwɛ wura amono biara.
Det finn seg beite millom fjell, og leitar upp kvart grøne strå.
9 “Ɛko bɛpene sɛ ɔbɛsom wo ana? Ɔbɛtena wo mmoa adididaka nkyɛn anadwo ana?
Skal tru villuksen vil deg tena, og natta yver ved di krubba?
10 Wubetumi asa no wɔ funtumfiri so ana? Ɔbɛfɛntɛm aku a ɛda wʼakyi no ana?
Kann du til fori honom tøyma, horvar han dalar etter deg?
11 Wubetumi de wo ho ato no so esiane nʼahoɔden dodo nti? Wubegyaw wʼadwuma a ɛyɛ den no ama no ana?
Lit du på honom for hans styrke? Og yverlet du han ditt arbeid?
12 Wugye di sɛ ɔde wʼaburow bɛba na waboa ano de akɔ awiporowbea ana?
Trur du han til å føra grøda heim og draga henne inn i løda?
13 “Sohori bɔ ne ntaban mu anigye so, nanso wontumi mfa ntoto asukɔnkɔn de ho.
Struss-hoa flaksar kåt med vengen, men viser fjør og veng morskjærleik?
14 Ɔtow ne nkesua gu asase so ma mfutuma ka no hyew,
Nei, ho legg sine egg på jordi, og let so sanden verma deim;
15 ɛmfa ne ho sɛ ɛnan bi bɛpɛtɛw no, sɛ wuram aboa bi betiatia so.
ho gløymer at ein fot kann treda og villdyr trakka deim i kras.
16 Ɔbɔ ne mma atirimɔden sɛnea wɔnyɛ ne dea; ɛmfa ne ho sɛ nʼadwuma bɛyɛ ɔkwa,
Hardt fer ho åt med sine ungar, som var dei ikkje hennar eigne; for fåfengt stræv ho ikkje ræddast.
17 efisɛ Onyankopɔn amma no nyansa wamma no nhumu biara.
For Gud let henne gløyma visdom, han ei tiletla henne vit.
18 Nanso sɛ ɔtrɛw ne ntaban mu tu mmirika a, ɔserew ɔpɔnkɔ ne ne sotefo.
Men når ho baskar seg i veg, ho lær åt både hest og mann.
19 “Wo na woma ɔpɔnkɔ no nʼahoɔden anaa woma ne kɔn mu nwi kuhaa no?
Skal tru um du gjev hesten kraft og klæder halsen hans med mån?
20 Wo na woma no huruw te sɛ mmoadabi, na ɔde ne nkotɔ hunahuna ana?
Let du han som grashoppen springa alt med han frøser skræmeleg.
21 Ɔde ne nan tintim fam dennen, na nʼani gye nʼahoɔden mu, na afei ɔbɔ wura ɔko mu.
Glad i si kraft han marki skrapar og fer so fram mot væpna flokk.
22 Ɔmmɔ hu, na onsuro biribiara; ohu afoa a onguan.
Han urædd er og lær åt rædsla, for sverdet ei han vender um,
23 Bɛmma wosow wɔ ne nkyɛn mu boha mu, na peaw ne pɛmɛ nso di ahim wɔ ne ho.
det skranglar pilhus yver honom, det blenkjer spjot til styng og skot.
24 Ofi ahopere mu de nʼano sisi fam; na sɛ wɔhyɛn torobɛnto a ontumi nnyina faako.
Med ståk og bråk han slukar jordi, ustyrleg når stridsluren gjeng.
25 Sɛ torobɛnto hyɛn a ɔka se, ‘Wiɛ!’ ɔte ɔko ho hua fi akyirikyiri, ɔsahene no nteɛmu ne ɔko mu osebɔ.
Han kneggjar: «Hui!» når luren læt, han verar striden langan leid, med skrik frå hovdingar og herrop!
26 “Wo nyansa na ɛma akoroma tu na ɔtrɛw ne ntaban mu fa anafo?
Flyg hauken upp ved ditt forstand og spilar vengjerne mot sud?
27 Wo na wohyɛ ɔkɔre ma no tu kɔ sorosoro kɔyɛ ne berebuw wɔ hɔ?
Stig ørnen høgt av di du byd, og byggjer reiret sitt i høgdi?
28 Ɔbotan mu na ɔte na ɛhɔ na ɔda; ɔbotan sorɔnsorɔn yɛ nʼabandennen.
Han bur på berg og held seg der, på kvasse tind og høge nut.
29 Ɛhɔ na ofi kɔhwehwɛ nʼaduan; nʼani hu ade a ɛwɔ akyirikyiri.
Derfrå han spæjar etter mat, hans augo yver viddi skodar.
30 Mogya yɛ ne mma aduan, na faako a atɔfo wɔ no, ɛhɔ na ɔwɔ.”
Hans ungar gløypar i seg blod; der det finst lik, der er han og.»
