Hiob 37
1 “Eyi ma me koma bɔ kitirikitiri na ehuruw fi nʼatenae.
For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.
2 Tie! Tie ne nne mmubomu, ne huuyɛ a efi nʼanom reba no.
Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!
3 Ogyaa nʼanyinam mu wɔ ɔsoro ase nyinaa na ɔma ekodu asase ano.
Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.
4 Ɛno akyi na ne mmubomu no ba; ɔde nne kɛse bobɔ mu. Sɛ ɔkasa a, biribiara nsianka no.
So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.
5 Onyankopɔn nne bobɔ mu ma no yɛ nwonwa; ɔyɛ nneɛma akɛse a ɛboro yɛn adwene so.
Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.
6 Ɔka kyerɛ sukyerɛmma se, ‘Tɔ gu asase so,’ ne osu nso se, ‘Yɛ osutɔ kɛse.’
Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.
7 Sɛnea nnipa a wabɔ wɔn nyinaa behu nʼadwuma nti, ɔma nnipa nyinaa gyae wɔn adwumayɛ.
Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.
8 Wuram mmoa kɔtetɛw; wɔkɔhyehyɛ wɔn abon mu.
Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.
9 Ahum tu fi ne pia mu, na awɔw nso fi mframa a ɛrebɔ mu.
Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.
10 Onyankopɔn home de sukyerɛmma ba, na nsu tamaa no kyen.
Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.
11 Ɔde fuonwini hyɛ omununkum ma; na otwa nʼanyinam fa mu.
Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,
12 Ɔhyɛ ma wokyinkyin fa asase so nyinaa hyia yɛ nea ɔhyɛ sɛ wɔnyɛ biara.
og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;
13 Ɔde omununkum ba bɛtwe nnipa aso, anaasɛ ɔma ɛtɔ gu asase so de kyerɛ nʼadɔe.
anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.
14 “Tie eyi, Hiob; gyae na dwene Onyankopɔn anwonwade ho.
Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!
15 Wunim sɛnea Onyankopɔn si fa di omununkum so, na ɔma nʼanyinam twa?
Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?
16 Wunim sɛnea omununkum si fa sensɛn wim, nea ɔwɔ nimdeɛ a so nni no anwonwade no?
Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?
17 Mo a mufi fifiri wɔ mo ntade mu bere a anafo mframa ma asase no yɛ dinn no,
Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?
18 wubetumi aboa no ama watrɛw wim, a ɛyɛ den sɛ kɔbere mfrafrae ahwehwɛ?
Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?
19 “Kyerɛ yɛn nea ɛsɛ sɛ yɛka kyerɛ no; yɛrentumi nka yɛn asɛm, efisɛ yennim.
Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.
20 Ɛsɛ sɛ wɔka nea mepɛ sɛ meka kyerɛ no ana? Onipa bi wɔ hɔ a ɔbɛpɛ sɛ wɔbɛmene no ana?
Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?
21 Obiara rentumi nhwɛ owia, sɛnea ɛhyerɛn wɔ wim bere a mframa abɔ ama wim atew.
No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.
22 Ofi atifi fam ba wɔ anuonyam sononko mu; Onyankopɔn ba wɔ ahenni nwonwaso mu.
Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.
23 Otumfo no korɔn wɔ yɛn so na wɔpagyaw no wɔ tumi mu; nʼatɛntrenee ne treneeyɛ kɛse akyi no mpo, ɔnyɛ nhyɛso.
Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.
24 Ɛno nti nnipa de nidi ma no, efisɛ onnwen koma mu anyansafo nyinaa ho ana?”
Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»
