Hiob 37
1 “Eyi ma me koma bɔ kitirikitiri na ehuruw fi nʼatenae.
Ja, over dette forferdes mitt hjerte og hopper i mitt bryst.
2 Tie! Tie ne nne mmubomu, ne huuyɛ a efi nʼanom reba no.
Hør, hør braket av hans røst og det drønn som går ut av hans munn!
3 Ogyaa nʼanyinam mu wɔ ɔsoro ase nyinaa na ɔma ekodu asase ano.
Under hele himmelen lar han det fare, og han sender sitt lys til jordens ytterste ender.
4 Ɛno akyi na ne mmubomu no ba; ɔde nne kɛse bobɔ mu. Sɛ ɔkasa a, biribiara nsianka no.
Efterpå brøler røsten, han tordner med sin veldige røst; han holder ikke lynene tilbake når hans røst lar sig høre.
5 Onyankopɔn nne bobɔ mu ma no yɛ nwonwa; ɔyɛ nneɛma akɛse a ɛboro yɛn adwene so.
Gud tordner underfullt med sin røst; han gjør storverk, og vi forstår dem ikke.
6 Ɔka kyerɛ sukyerɛmma se, ‘Tɔ gu asase so,’ ne osu nso se, ‘Yɛ osutɔ kɛse.’
Han sier til sneen: Fall til jorden! - og likeså til skyllregnet, sitt sterke skyllregn.
7 Sɛnea nnipa a wabɔ wɔn nyinaa behu nʼadwuma nti, ɔma nnipa nyinaa gyae wɔn adwumayɛ.
Hvert menneskes hånd forsegler han, forat alle mennesker som han har skapt, må komme til å kjenne ham.
8 Wuram mmoa kɔtetɛw; wɔkɔhyehyɛ wɔn abon mu.
Da går de ville dyr inn i sine huler, og de holder sig i sine hi.
9 Ahum tu fi ne pia mu, na awɔw nso fi mframa a ɛrebɔ mu.
Fra Sydens innerste kammer kommer storm, og med nordenvinden kommer kulde.
10 Onyankopɔn home de sukyerɛmma ba, na nsu tamaa no kyen.
Av Guds ånde kommer is, og brede vann bindes.
11 Ɔde fuonwini hyɛ omununkum ma; na otwa nʼanyinam fa mu.
Med væte fyller han skyen, og han spreder sine lynskyer,
12 Ɔhyɛ ma wokyinkyin fa asase so nyinaa hyia yɛ nea ɔhyɛ sɛ wɔnyɛ biara.
og de svinger hit og dit, efter som han leder dem, forat de skal utføre alt det han byder dem, over den vide jord;
13 Ɔde omununkum ba bɛtwe nnipa aso, anaasɛ ɔma ɛtɔ gu asase so de kyerɛ nʼadɔe.
enten til tukt, når det er til gagn for hans jord, eller til velsignelse lar han dem komme.
14 “Tie eyi, Hiob; gyae na dwene Onyankopɔn anwonwade ho.
Vend ditt øre til dette, Job! Stå stille og gi akt på Guds under!
15 Wunim sɛnea Onyankopɔn si fa di omununkum so, na ɔma nʼanyinam twa?
Forstår du hvorledes Gud styrer dem og lar sine skyers lyn blinke frem?
16 Wunim sɛnea omununkum si fa sensɛn wim, nea ɔwɔ nimdeɛ a so nni no anwonwade no?
Forstår du hvorledes skyene svever om i luften, forstår du den Allvitendes under,
17 Mo a mufi fifiri wɔ mo ntade mu bere a anafo mframa ma asase no yɛ dinn no,
du hvis klær blir varme når jorden ligger og dormer i sønnenvind?
18 wubetumi aboa no ama watrɛw wim, a ɛyɛ den sɛ kɔbere mfrafrae ahwehwɛ?
Kan du med ham spenne ut himmelen, så fast som et speil av støpt metall?
19 “Kyerɛ yɛn nea ɛsɛ sɛ yɛka kyerɛ no; yɛrentumi nka yɛn asɛm, efisɛ yennim.
Lær oss hvad vi skal si til ham! Vi kan ikke fremføre noget for bare mørke.
20 Ɛsɛ sɛ wɔka nea mepɛ sɛ meka kyerɛ no ana? Onipa bi wɔ hɔ a ɔbɛpɛ sɛ wɔbɛmene no ana?
Skal det fortelles ham at jeg vil tale med ham? Har nogen sagt at han ønsker sin egen undergang?
21 Obiara rentumi nhwɛ owia, sɛnea ɛhyerɛn wɔ wim bere a mframa abɔ ama wim atew.
Og nu, menneskene ser ikke lyset, enda det skinner klart på himmelen, og en vind er faret frem og har renset den.
22 Ofi atifi fam ba wɔ anuonyam sononko mu; Onyankopɔn ba wɔ ahenni nwonwaso mu.
Fra Norden kommer gull; om Gud er der en forferdende herlighet.
23 Otumfo no korɔn wɔ yɛn so na wɔpagyaw no wɔ tumi mu; nʼatɛntrenee ne treneeyɛ kɛse akyi no mpo, ɔnyɛ nhyɛso.
Den Allmektige finner vi ikke, han som er så stor i makt; men retten og den strenge rettferdighet krenker han ikke.
24 Ɛno nti nnipa de nidi ma no, efisɛ onnwen koma mu anyansafo nyinaa ho ana?”
Derfor frykter menneskene ham; men han enser ikke nogen selvklok mann.
