Hiob 34
1 Afei Elihu kae se,
Og Elihu tok til ords og sagde:
2 “Mo anyansafo, muntie me nsɛm; mo nimdefo monyɛ aso mma me.
«Vismenner, høyr på ordi mine! Kunnige folk, lyd no på meg!
3 Efisɛ aso sɔ nsɛm hwɛ sɛnea tɛkrɛma ka aduan hwɛ no.
For ordi prøver ein med øyro, som ein med gomen maten smakar.
4 Momma yɛnsese, nhu nea eye ma yɛn. Momma yɛn nyinaa mmɔ mu nsua nea eye.
So lat oss no det rette velja og saman finna ut det gode!
5 “Hiob ka se, ‘Me ho nni asɛm, nanso Onyankopɔn abu me ntɛnkyew.
For Job hev sagt: «Eg skuldfri er; min rett hev Gud ifrå meg teke;
6 Ɛwɔ mu sɛ mʼasɛm da kwan mu, nanso wobu me ɔtorofo; ɛwɔ mu sɛ menyɛɛ bɔne biara, nanso ne bɛmma no ama me apirakuru a enwu da.’
tråss i min rett, stend eg som ljugar, uskuldig fekk eg ulivssår.»
7 Onipa bɛn na ɔte sɛ Hiob a ɔnom animtiaabu sɛ nsu?
Finst det vel nokon mann som Job? som gløyper hædings ord som vatn,
8 Ɔne amumɔyɛfo nantew; na ɔne atirimɔdenfo nso bɔ.
som held med illgjerdsmenner lag, hev umgang med gudlause folk?
9 Efisɛ ɔka se, ‘Sɛ onipa bɔ mmɔden sɛ ɔbɛsɔ Onyankopɔn ani a onnya so mfaso biara.’
For han hev sagt: «Kva gagnar det ein mann å vera ven med Gud?»
10 “Enti mo mmarima a mowɔ ntease muntie me. Ɛmpare Onyankopɔn sɛ ɔbɛyɛ bɔne, sɛ Otumfo no bɛyɛ mfomso.
Difor, de menn med vit, høyr meg! D’er langt frå Gud å vera gudlaus, frå Allvalds-Gud å gjera urett.
11 Nnipa nneyɛe so na ɔhwɛ tua wɔn ka; nea ɛfata ne nneyɛe na ɔma ɛba ne so.
Han løner mannen for hans gjerd, fer med han etter all hans ferd.
12 Ɛmfata sɛ wɔde mfomso susuw Onyankopɔn, na ɛmfata sɛ wɔde ntɛnkyew susuw Otumfo.
Nei, urettferdig er’kje Gud, og Allvald krenkjer ikkje retten.
13 Hena na ɔde no sii asase so? Hena na ɔde wiase nyinaa hyɛɛ ne nsa?
Kven let vel honom styra jordi? Og kven hev grunna jordheims-kringen?
14 Sɛ ɛyɛɛ ne pɛ na oyii ne Honhom ne nʼahome a,
Um han på seg åleine tenkte og drog sin ande til seg att,
15 anka adesamma nyinaa bɛbɔ mu ayera, na onipa bɛsan akɔ mfutuma mu.
då gjekk alt livande til grunns, og menneskja vart atter mold.
16 “Sɛ mowɔ nhumu a, muntie eyi; muntie nea meka.
Um du er klok, so høyr på dette, og lyd på ljoden av mitt ord!
17 So obi a okyi atɛntrenee betumi adi nnipa so? Mubetumi abu Ɔtreneeni kɛse no fɔ ana?
Kann ein som hatar retten, styra? Fordømer du den allrettvise?
18 Ɛnyɛ Ɔno na ɔka kyerɛ ahemfo se, ‘Mo so nni mfaso,’ na ɔka kyerɛɛ atitiriw se, ‘Moyɛ atirimɔdenfo,’
Kann ein til kongen segja: «Niding!» Og til dei megtige: «Du brotsmann?»
19 nea ɔnhwɛ mmapɔmma anim na onyiyi adefo ne ahiafo mu, efisɛ wɔn nyinaa yɛ ne nsa ano adwuma.
Til han som ei gjer skil på fyrstar, og ikkje vyrder rik mot fatig. Av di hans hand hev skapt deim alle?
20 Wowuwu mmere tiaa bi mu, wɔ anadwo dasu mu; nnipa no ho wosow na wɔsen kɔ; ahoɔdenfo totɔ a emfi nipa.
Dei andast brått og midt um natti, eit folk avjagast og kverv burt, stormenn forgjengst i hjelpeløysa.
21 “Nʼani hwɛ nnipa akwan; na ohu wɔn anammɔntu biara.
Hans augo ser til mannsens ferd, han skodar kvart eit stig han tek;
22 Baabiara nni hɔ a aduru sum, sum kabii, a amumɔyɛfo betumi ahintaw.
det finst’kje skugge eller myrker der illgjerdsmenn kann løyna seg.
23 Ɛho nhia Onyankopɔn sɛ ɔbɛhwehwɛ nnipa mu bio, a enti ɛsɛ sɛ wɔba nʼanim begye atemmu.
Han tarv’kje lenge sjå på mannen fyrr han lyt møta Gud til doms.
24 Ɔbobɔ abirɛmpɔn gu a ɔnyɛ nhwehwɛmu biara, na ɔde afoforo sisi wɔn anan mu.
Han utan forhøyr storfolk krasar og andre set i deira stad.
25 Efisɛ ohu wɔn nneyɛe, otu wɔn gu anadwo na wɔdwerɛw wɔn.
Han kjennar heile deira verk og gjev um natti deim til tyning.
26 Otua wɔn amumɔyɛsɛm so ka wɔ faako a obiara betumi ahu wɔn,
Han tuktar deim som illgjerdsmenner, ein stad der alle kann det sjå,
27 efisɛ wɔman fii nʼakyi kɔe na wɔampɛ nʼakwan biara anhwɛ.
dei som hev vike burt frå han og ikkje hev hans vegar fylgt -
28 Wɔmaa ahiafo sufrɛ duu nʼanim na ɛma ɔtee mmɔborɔni su.
so han kann høyra armods klaga og jammerskrik frå undertrykte.
29 Nanso sɛ ɔyɛ komm a, hena na obetumi abu no fɔ? Sɛ ɔde nʼanim hintaw nso a, hena na obehu no? Nanso odi onipa ne ɔman so pɛpɛɛpɛ,
Fær han det stilt, kven vil fordøma? Løyner han seg - kven kann då sjå han? - for folkemugen og for mannen,
30 ɔmma onipa a onnim Nyame nni hene, sɛnea ɔrensum nnipa no mfiri.
so ikkje gudlaus mann skal råda og vera snaror yver folket.
31 “Sɛ ɛba sɛ onipa ka kyerɛ Onyankopɔn se, ‘Mayɛ bɔne na merenyɛ bɔne bio.
For segjer ein vel so til Gud: «Ovmodigt hev eg bore meg; eg vil ikkje lenger vera vond.
32 Kyerɛ me na minhu; na sɛ mayɛ bɔne a, merenyɛ saa bio.’
Vis du meg det eg ikkje ser! hev eg gjort synd, vil eg snu um?»
33 So ɛsɛ sɛ Onyankopɔn gyina nea woka so tua wo ka, wɔ bere a woayɛ sɛ worennu wo ho ana? Ɛsɛ sɛ wusi gyinae, ɛnyɛ me; enti ka nea wunim kyerɛ me.
Skal han då straffa som du tykkjer? D’er du som er den misnøgde; so lyt du velja, ikkje eg; og du fær segja det du veit.
34 “Nnipa a wɔwɔ ntease pae mu ka, nimdefo a wotie me ka kyerɛ me se,
Dei kloke folk vil segja til meg, og kvar ein vismann som meg høyrer:
35 ‘Hiob nkasa nimdeɛ kwan so; aba biara nni ne kasa mu.’
«Job talar ikkje med forstand hans ord er utan ettertanke.»
36 Ao, sɛ wɔsɔɔ Hiob hwɛ kɔɔ akyiri a anka eye, efisɛ oyiyii nsɛm ano sɛ omumɔyɛfo!
Gjev Job må allstødt verta prøvd for sine svar på nidings vis!
37 Ɔde atuatew ka ne bɔne ho; ɔde ahantan bɔ ne nsam gu yɛn so na ɔma ne nsɛm a ɔka tia Onyankopɔn no dɔɔso.”
For han legg brotsverk til si synd og ber seg vyrdlaust millom oss, og talar mange ord mot Gud.»
