Hiob 30

1 “Nanso mprempren wɔserew me, nnipa a manyin sen wɔn, na wɔn agyanom mfata sɛ wɔne me nguan ho akraman tena.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Mfaso bɛn na wɔn nsa mu ahoɔden wɔ ma me, bere a wɔn ahoɔden afi wɔn mu?

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 Ohia ne ɔkɔm ama wɔn ho atetew, wɔnantew asase kesee ne asase bonin so anadwo.

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 Wɔboaboaa nkyenhaban ano wɔ nkyɛkyerɛ mu, na wɔde sare so nnua ntin yɛɛ wɔn aduan.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 Wɔn mfɛfo pam wɔn fii wɔn mu, na wohuroo wɔn sɛ akorɔmfo.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Wɔhyɛɛ wɔn ma wɔtenaa suka a emu awo, abotan ne fam ntokuru mu,

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 wosuu sɛ mfurum wɔ wuram na wɔfofɔree so wɔ ɔdɔtɔ ase.

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 Kuw a wɔmfra na wonni din, wɔpam wɔn fii asase no so.

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 “Na nnɛ yi wɔn mmabarima de dwom bɔ me akutia; mayɛ abusude wɔ wɔn mu.

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Wokyi me na wontwiw mmɛn me; wɔmmfɛre sɛ wɔtete ntasu gu mʼanim.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 Afei a Onyankopɔn abubu me tadua na ɔde amanehunu aba me so yi, wɔyɛ nea wɔpɛ wɔ mʼanim.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 Abusuakuw no tow hyɛ me so wɔ me nifa so; wosum mʼanan mfiri, na wosisi mpie tia me.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Wosisiw mʼakwan; na wonya me sɛe me na obiara mmoa me.

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 Wɔba te sɛ nea wofi ntokuru a ano abae mu; wɔnam mmubui no mu munumunum ba.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Ahunahuna ma me ho dwiriw me; mʼanuonyam atu kɔ sɛnea mframa abɔ agu, me bammɔ atu ayera sɛ omununkum.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 “Na mprempren, me nkwa resa; na amanehununna akyekyere me.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Anadwo wowɔ me nnompe mu; ɔyaw a ɛwe me no nnyae.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Onyankopɔn fi ne tumi mu yɛ sɛ adurade ma me; omia me te sɛ mʼatade kɔn.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 Ɔtow me kyene dontori mu na ɔma me yɛ sɛ mfutuma ne nsõ.

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 “Onyankopɔn, misu mefrɛ wo, nanso wummua me. Mesɔre gyina, nanso wohwɛ me kɛkɛ.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Woba me so anibere so; wode wʼabasa mu tumi tow hyɛ me so.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 Wuhwim me na wode mframa pia me; wudenkyidenkyi me wɔ ahum mu.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 Minim sɛ wode me bɛkɔ owu mu, faako a woahyɛ ama ateasefo nyinaa no.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 “Ampa ara obiara mfa ne nsa nka onipa a ɔrebrɛ bere a ɔresu pɛ mmoa wɔ nʼamanehunu mu.

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 Mansu amma wɔn a wɔwɔ ɔhaw mu ana? Me kra werɛ anhow amma ahiafo ana?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Nanso bere a mʼani da papa so no, bɔne bae; bere a mepɛɛ hann no sum na edurui.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Me yafunu mu a ɛwowɔ me no nnyae da; na nna a amanehunu wɔ mu da mʼanim.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Menenam a mabiri, nanso ɛnyɛ sɛ owia na ahyew me; migyina aguabɔbea na misu pɛ mmoa.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Madan nnompo nuabarima, me ne mpatu na ɛbɔ.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Me honam ani biri na ehuanhuan; atiridii ama me ho adɔ.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Me sanku bɔ kwadwom, na mʼatɛntɛbɛn ma agyaadwotwa nnyigyei.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.