Hiob 3
1 Akyiri no Hiob kasae, na ɔdomee da a wɔwoo no.
Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.
2 Ɔkae se,
Job tok til ords og sagde:
3 “Ma da a wɔwoo me no nyera, ne anadwo a wɔkae se, ‘Wɔawo ɔbabarima no!’
«Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»
4 Saa da no nnuru sum; mma Ɔsoro Nyankopɔn nhwehwɛ akyi kwan; mma hann biara ntɔ ngu so.
Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!
5 Ma sum ne owusum nnye no mfa; ma omununkum nkata so; na sum mmunkam ne hann so.
Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma
6 Ma sum kabii nnye saa anadwo no mfa; ma wonyi saa anadwo no mfi asranna so na wɔmmfa nhyɛ ɔsram biara mu.
og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!
7 Saa anadwo no nyɛ obonin; mma wɔnnte anigye nteɛmu wɔ mu.
Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;
8 Ma wɔn a wɔdome nna no nnome saa da no; wɔn a wɔayɛ krado sɛ wɔbɛkanyan dɛnkyɛmmirampɔn no.
Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,
9 Ma nʼanɔpa nsoromma nnuru sum; na ɔntwɛn adekyee kwa a onhu anɔpawia nsensanee a edi kan no,
Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -
10 efisɛ anto nea ɔwoo me no awotwaa mu ama wawo me na anka mʼani renhu saa abɛbrɛsɛ yi.
av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.
11 “Adɛn nti na manwu awoe hɔ, bere a mifi me na awotwaa mu no?
Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?
12 Adɛn nti na nkotodwe gyee me ne nufu sɛ minnum?
Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?
13 Anka sesɛɛ meda hɔ asomdwoe mu; anka mada regye mʼahome
So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred
14 me ne wiase ahemfo ne fotufo, wɔn a wosisii adan maa wɔn ho na nnɛ yi abubu no,
hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,
15 me ne ahenemma a na wɔwɔ sika kɔkɔɔ, wɔn a wɔde dwetɛ hyɛɛ wɔn afi mu ma.
hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;
16 Anaasɛ adɛn nti na wɔansie me sɛ ɔpɔnba, te sɛ akokoaa a wanhu adekyee hann da?
ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.
17 Ɛhɔ na amumɔyɛfo gyae basabasayɛ, na abrɛfo nya ahomegye.
Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;
18 Nneduafo nso nya wɔn ahofadi; na wɔnte nnommumfo wuranom ateɛteɛ bio.
og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.
19 Nketewa ne akɛse wɔ hɔ, na akoa de ne ho fi ne wura nsam.
Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.
20 “Adɛn nti na wɔma mmɔborɔfo hann, na ɔkra mu ahohiahiafo nya nkwa,
Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,
21 wɔn a wɔn kɔn dɔ owu nanso ɛmma, wɔn a wɔbrɛ hwehwɛ owu sen sɛnea wɔhwehwɛ nnwetɛbona,
som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,
22 wɔn a anigye ahyɛ wɔn ma na wodu ɔda mu a wodi ahurusi.
som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -
23 Adɛn nti na wɔde nkwa ma onipa a ne kwan ahintaw, nea Onyankopɔn aka no ahyɛ mu?
til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?
24 Ahomekokogu adan mʼaduan; na mʼapinisi gu te sɛ nsu.
Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.
25 Nea na misuro no aba me so; nea na ɛbɔ me hu no ato me.
Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.
26 Minni ahotɔ, minni asomdwoe; minni ahomegye na mmom, ɔhaw nko ara.”
Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»
