Hiob 29
1 Hiob toaa so se,
Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
2 “Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
3 bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
4 Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
5 bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
6 bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 “Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
8 mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
9 atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
12 efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
13 Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
14 Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
15 Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
16 Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
17 Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
18 “Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
19 Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
20 Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
23 Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
24 Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
25 Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
