Hiob 29
1 Hiob toaa so se,
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 “Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 “Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 “Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
