Hiob 29
1 Hiob toaa so se,
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 “Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 “Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 “Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
