Hiob 19
1 Na Hiob buae se,
Då svara Job og sagde:
2 “Mobɛhyɛ me ɔyaw na mode nsɛm abubu me akosi da bɛn?
«Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
3 Mpɛn du ni a moasopa me; mo ani nwu sɛ motow hyɛ me so.
Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
4 Sɛ ɛyɛ nokware sɛ mafom ɔkwan a, me mfomso yɛ me nko ara asɛm.
Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
5 Sɛ ampa sɛ mobɛma mo ho so asen me na mode mʼanimguase ayɛ adanse atia me a,
Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
6 ɛno de munhu sɛ Onyankopɔn ayɛ me bɔne na ɔde ne tan atwa me ho ahyia.
Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
7 “Ɛwɔ mu, misu se, ‘Wɔafom me’ de, nanso obiara mmua me; meteɛ mu pɛ mmoa, nanso atɛntrenee biara nni hɔ.
Eg ropar: «Vald!» - men eg fær’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær’kje rett.
8 Wasiw me kwan enti mintumi nsen; ɔde sum aduru mʼakwan so.
Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
9 Wayi mʼanuonyam afi me so na watu mʼahenkyɛw afi me ti so.
Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
10 Wasɛe me akwannuasa nyinaa so de awie me; watu mʼanidaso ase te sɛ dua.
Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
11 Nʼabufuw huru tia me; na wakan me afra nʼatamfo mu.
Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
12 Nʼakofo ba anibere so; wosisi mpie de tia me na wotwa me ntamadan ho hyia.
Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
13 “Wayi me nuabarimanom afi me ho; na mʼamanifo atwe wɔn ho koraa.
Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
14 Mʼabusuafo kɔ; na me nnamfonom werɛ afi me.
Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
15 Mʼahɔho ne me mmaawa bu me sɛ ɔhɔho; mete sɛ ɔnanani ma wɔn.
For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
16 Mefrɛ me somfo, na ommua; mpo, metew mʼano srɛ no.
Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
17 Me home bɔn me yere; me ho afono mʼankasa nuabarimanom.
min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
18 Mpo, mmarimaa nkumaa bu me animtiaa; sɛ mipue a wodi me ho fɛw.
Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
19 Me nnamfo ankasa nyinaa kyi me; mʼadɔfo asɔre atia me.
Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
20 Maka were ne nnompe, nea mede aguan nkutoo ne me se akyi nam.
Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
21 “Munhu me mmɔbɔ, me nnamfonom, munhu mmɔbɔ, na Onyankopɔn nsa abɔ me.
Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
22 Adɛn nti na motaa me sɛnea Onyankopɔn yɛ no? Na mommfa me honam yi saa ara?
Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
23 “Ao, sɛ anka wɔde me nsɛm bɛhyɛ nhoma mu, anka wɔbɛkyerɛw wɔ nhoma mmobɔwee so,
Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
24 anka wɔde dade pɛe bɛkyerɛw wɔ sumpii so, anaa wobekuruakyerɛw wɔ ɔbotan so afebɔɔ!
ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
25 Minim sɛ me dimafo te ase, na awiei no ɔbɛsɔre agyina asase so.
Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
26 Na wɔasɛe me were awie no, mefi me were mu ahu Onyankopɔn.
Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
27 Me ara mehu no mede mʼani, na ɛnyɛ obi foforo ani, behu no. Sɛnea me koma ho pere wɔ me mu!
eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
28 “Sɛ moka se, ‘Yɛbɛteetee no, efisɛ ɔhaw no fi ɔno ara a,’
De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
29 ɛsɛ sɛ mo ankasa musuro afoa no na abufuw nam afoa so de asotwe bɛba, na mubehu sɛ atemmu wɔ hɔ.”
Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»
