Mezmurlar 35
1 Davut'un mezmuru Ya RAB, benimle uğraşanlarla sen uğraş, Benimle savaşanlarla sen savaş!
David’s. Contend, O Yahweh, with them who contend with me, Make war upon them who make war upon me.
2 Al küçük kalkanla büyük kalkanı, Yardımıma koş!
Grasp buckler and shield, and arise in my help;
3 Kaldır mızrağını, kargını beni kovalayanlara, “Seni ben kurtarırım” de bana!
Then draw the spear, and close up against my pursuers, Say to my soul, Thy salvation, I am!
4 Canıma kastedenler utanıp rezil olsun! Utançla geri çekilsin bana kötülük düşünenler!
Let them be ashamed and confounded, who are seeking my life, —Let them turn back and be put to the blush, who are devising my hurt:
5 Rüzgarın sürüklediği saman çöpüne dönsünler, RAB'bin meleği artlarına düşsün!
Let them be as chaff before the wind, with, the messenger of Yahweh, pressing them on:
6 Karanlık ve kaygan olsun yolları, RAB'bin meleği kovalasın onları!
Let their way become dark and slippery, with, the messenger of Yahweh, pursuing them.
7 Madem neden yokken bana gizli ağlar kurdular, Nedensiz çukur kazdılar,
For, without cause, have they hid for me, in a ditch, their net, —Without cause, have they digged [a pit] for my life.
8 Başlarına habersiz felaket gelsin, Gizledikleri ağa kendileri tutulsun, Felakete uğrasınlar.
There shall reach him a ruin he could not know, —Yea, his own net which he hath hidden, shall capture him, Into that ruin, shall he fall!
9 O zaman RAB'de sevinç bulacağım, Beni kurtardığı için coşacağım.
But, my soul, shall exult in Yahweh, —shall be glad in his salvation.
10 Bütün varlığımla şöyle diyeceğim: “Senin gibisi var mı, ya RAB, Mazlumu zorbanın elinden, Mazlumu ve yoksulu soyguncudan kurtaran?”
All my bones, shall say—O Yahweh, who is like unto thee? Rescuing the oppressed from one stronger than he, Yea the oppressed and the needy, from their spoiler.
11 Kötü niyetli tanıklar türüyor, Bilmediğim konuları soruyorlar.
There rise up witnesses helping forward violence and wrong, What I know not, they demand of me:
12 İyiliğime karşı kötülük ediyor, Yalnızlığa itiyorlar beni.
They repay me evil for good, Bereaving my soul.
13 Oysa onlar hastalanınca ben çula sarınır, Oruç tutup alçakgönüllü olurdum. Duam yanıtsız kalınca, Bir dost, bir kardeş yitirmiş gibi dolaşırdım. Kederden belim bükülürdü, Annesi için yas tutan biri gibi.
But, as for me, when they were sick, my clothing was sackcloth, I humbled, with fasting, my soul, though, my prayer, unto mine own bosom, might return:
Like as for a friend, like as for a brother of mine own, I walked to and fro, As though mourning for a mother, I gloomily bowed myself down.
15 Ama ben sendeleyince toplanıp sevindiler, Toplandı bana karşı tanımadığım alçaklar, Durmadan didiklediler beni.
But, in mine overthrow, have they rejoiced, and gathered themselves together, —There gathered themselves together against me foolish men, and I knew it not, They have torn in pieces, and not been silent;
16 Tanrıtanımaz, alaycı soytarılar gibi, Diş gıcırdattılar bana.
Amidst profane praters of perversion, have they gnashed upon me with their teeth.
17 Ne zamana dek seyirci kalacaksın, ya Rab? Kurtar canımı bunların saldırısından, Hayatımı bu genç aslanlardan!
My Lord! how long wilt thou look on? Bring back my soul out of their raging, from among lions, my solitary self.
18 Büyük toplantıda sana şükürler sunacağım, Kalabalığın ortasında sana övgüler dizeceğim.
I will thank thee, in the midst of a great convocation, —In the midst of a mighty people, will I praise thee.
19 Sevinmesin boş yere bana düşman olanlar, Göz kırpmasınlar birbirlerine Nedensiz benden nefret edenler.
Let not them who are falsely my foes rejoice over me, As for them who hate me without cause, let them not wink the eye!
20 Çünkü barış sözünü etmez onlar, Kurnazca düzen kurarlar ülkenin sakin insanlarına.
For, no salvation, will they utter, —But, against the quiet of the land, deceitful things, do they devise;
21 Beni suçlamak için ağızlarını ardına kadar açtılar: “Oh! Oh!” diyorlar, “İşte kendi gözümüzle gördük yaptıklarını!”
Yea they have opened wide against me their mouth, They have said, Aha! Aha! our own eye, hath seen!
22 Olup biteni sen de gördün, ya RAB, sessiz kalma, Ya Rab, benden uzak durma!
Thou hast seen, O Yahweh, do not keep silence! O My Lord! be not far from me:
23 Uyan, kalk savun beni, Uğraş hakkım için, ey Tanrım ve Rab'bim!
Bestir thyself and wake up, to my vindication, O my God and My Lord!—to my plea:
24 Adaletin uyarınca haklı çıkar beni, ya RAB, Tanrım benim! Gülmesinler halime!
Vindicate me according to thy righteousness, O Yahweh, my God! And let them not rejoice over me:
25 Demesinler içlerinden: “Oh! İşte buydu dileğimiz!”, Konuşmasınlar ardımdan: “Yedik başını!” diye.
Let them not say in their heart, Aha! to our mind! Let them not say, We have swallowed him up!
26 Utansın kötü halime sevinenler, Kızarsın yüzleri hepsinin; Gururla karşıma dikilenler Utanca, rezalete bürünsün.
Let them turn pale, and then at once blush, who are rejoicing at my misfortune, —Let them be clothed with shame and confusion, who are magnifying themselves against me.
27 Benim haklı çıkmamı isteyenler, Sevinç çığlıkları atıp coşsunlar; Şöyle desinler sürekli: “Kulunun esenliğinden hoşlanan RAB yücelsin!”
Let them shout in triumph and rejoice, who are desiring my justification; And let them say continually, Yahweh be magnified, Who hath taken pleasure in the prosperity of his servant.
28 O zaman gün boyu adaletin, Övgülerin dilimden düşmeyecek.
Mine own tongue also, shall softly utter thy righteousness, —All the day long, —thy praise!
