Mezmurlar 139
1 Müzik şefi için - Davut'un mezmuru Ya RAB, sınayıp tanıdın beni.
Načelniku godbe: psalm Davidov. Gospod, preiskuješ me in spoznavaš.
2 Oturup kalkışımı bilirsin, Niyetimi uzaktan anlarsın.
Ti poznavaš sedenje moje in vstajanje moje; misel mojo umeš od daleč.
3 Gittiğim yolu, yattığım yeri inceden inceye elersin, Bütün yaptıklarımdan haberin var.
Hojo mojo in ležo mojo obsezaš, in znana so ti vsa pota moja.
4 Daha sözü ağzıma almadan, Söyleyeceğim her şeyi bilirsin, ya RAB.
Ko ni še govor na jeziku mojem, glej, Gospod, poznaš ga vsega.
5 Beni çepeçevre kuşattın, Elini üzerime koydun.
Zadaj in spredaj me obdajaš, in name pokladaš roko svojo.
6 Kaldıramam böylesi bir bilgiyi, Başa çıkamam, erişemem.
Prečudovita je vednost tvoja, da bi te varal; visoka je, ne morem je preseči.
7 Nereye gidebilirim senin Ruhun'dan, Nereye kaçabilirim huzurundan?
Kam naj grem pred duhom tvojim, ali kam naj bežim pred tvojim obličjem?
Ko bi stopil na nebesa, tam si; ali bi ležišče izbral v grobu, glej tu si. (Sheol h7585)
9 Seherin kanatlarını alıp uçsam, Denizin ötesine konsam,
Ko bi si vzel zarije peroti, da bi prebival na pokrajini morja,
10 Orada bile elin yol gösterir bana, Sağ elin tutar beni.
Tudi tja bi me spremljala tvoja roka, in zgrabila bi me desnica tvoja.
11 Desem ki, “Karanlık beni kaplasın, Çevremdeki aydınlık geceye dönsün.”
Ko bi pa rekel: Temé me bodo vsaj pokrile kakor z mrakom; vendar noč je svetloba okolo mene.
12 Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için, Gece, gündüz gibi ışıldar, Karanlıkla aydınlık birdir senin için.
Tudi temé ne morejo tako omračiti, da bi ti ne videl skozi; ampak noč razsvetljuje kakor dan, tako so temé kakor luč.
13 İç varlığımı sen yarattın, Annemin rahminde beni sen ördün.
Ti namreč imaš v lasti ledvice moje; pokrival si me v telesu matere moje.
14 Sana övgüler sunarım, Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım. Ne harika işlerin var! Bunu çok iyi bilirim.
Slavim te zato, ker ogledujoč tista dela strmim, čudovita dela tvoja predobro pozna srce moje.
15 Gizli yerde yaratıldığımda, Yerin derinliklerinde örüldüğümde, Bedenim senden gizli değildi.
Skrita ni tebi moja moč, odkar sem ustvarjen bil na skrivnem; umetno narejen, kakor v zemlje globočinah.
16 Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni; Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden, Hepsi senin kitabına yazılmıştı.
Testo moje vidijo tvoje oči, in v knjigi tvoji je pisano vse to; od kar se je narejalo, ko ni bilo še nič tega.
17 Hakkımdaki düşüncelerin ne değerli, ey Tanrı, Sayıları ne çok!
Zatorej pri meni, o kako dražestne so misli tvoje, o Bog mogočni! Kako preobila njih števila!
18 Kum tanelerinden fazladır saymaya kalksam. Uyanıyorum, hâlâ seninleyim.
Našteval bi jih, a več jih je ko peska, čujem naj še s teboj.
19 Ey Tanrı, keşke kötüleri öldürsen! Ey eli kanlı insanlar, uzaklaşın benden!
O da bi pokončal, o Bog, krivičnega; in može krvoločne, rekoč: Poberite se izpred mene.
20 Çünkü senin için kötü konuşuyorlar, Adını kötüye kullanıyor düşmanların.
Kateri zoper tebe govoré pregrešno; kateri povzdigujejo nično sovražnike tvoje.
21 Ya RAB, nasıl tiksinmem senden tiksinenlerden? Nasıl iğrenmem sana başkaldıranlardan?
Ali ne sovražim, o Gospod, sovražnikov tvojih, in se ne mučim v zaničevanji do njih, ki se spenjajo zoper tebe?
22 Onlardan tümüyle nefret ediyor, Onları düşman sayıyorum.
S popolnim sovraštvom jih sovražim; za neprijatelje so meni.
23 Ey Tanrı, yokla beni, tanı yüreğimi, Sına beni, öğren kaygılarımı.
Preiskuj me, Bog mogočni, in spoznaj srce moje; izkusi me in spoznaj misli moje.
24 Bak, seni gücendiren bir yönüm var mı, Öncülük et bana sonsuz yaşam yolunda!
In glej, hodim li po potu, tebi nadležnem; in vodi me po večnem potu.
