Mezmurlar 137

1 Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.